Odpowiedź:
Wiersz powstał w styczniu 1856r., tuż po śmierci Mickiewicza i sprowadzeniu jego ciała do Paryża. W wierszu poruszony jest problem relacji wybitnej jednostki i społeczeństwa, w którym danej jednostce przyszło żyć. Norwid przytoczył przykłady wybitnych osobowości, którzy mieli odwagę i siłę wystąpić z nowymi poglądami i pchnąć ludzkość na nowe tory. Przez swoje poglądy byli pogardzani i prześladowani. Nawet po śmierci nie zaznali spokoju, ponieważ ich ciała zmieniały miejsca pochówku. Przywołane postaci to: Sokrates, Dante, Kolumb, Camoens, Kościuszko oraz Napoleon. Wszystkie te postaci łączy to, że umarli w nędzy lub zostali zabici, a po śmierci ich ciała miały przynajmniej dwa miejsca pochówku. Zdaniem Norwida wybitni ludzie są za życia spychani na margines i negowani przez społeczeństwo. Dopiero długo po śmierci są doceniani za zasługi oraz pośmiertnie nagradzani.
Wyjaśnienie: