Treścią utworu jest wędrówka bohatera po trzech obszarach zaświatów: piekle, czyśćcu i raju. Piekło znajduje się w głębi Ziemi, ma kształt gigantycznego, składającego się z dziewięciu kręgów leja. Na każdym kolejnym kręgu umieszczeni są coraz więksi grzesznicy, a na samym dnie znajduje się Lucyfer. Przebywają tu dusze wzgardzone przez Boga i szatana, skazane na wieczną nicość. Karą za obojętność wobec dobra i zła są ukąszenia robactwa. W pierwszym kręgu piekła znajdują się dusze wzorowych obywateli starożytności, którzy nie zostali ochrzczeni - nie doznają cierpień, ale ich twarze noszą wyraz beznadziejności. W innych kręgach przebywają chciwcy, rozrzutnicy, gwałciciele, samobójcy, zabójcy, oszuści. Za najcięższy grzech Dante uznał zdradę ojczyzny. Najcięższe męki cierpią trzej najwięksi zdrajcy w dziejach ludzkości: Judasz, Brutus i Kasjusz. Każdy grzesznik dotknięty jest okrutną karą(“dantejskie sceny”)
Czyściec jest ogromną, składającą się z dziewięciu pięter górą. Dusze, które w nim przebywają, także cierpią, ale mają nadzieję i wierzą w Boską nieomylność i sprawiedliwość. Grzesznicy w Czyśćcu tworzą wielką wspólnotę, razem kroczą ku zbawieniu. Raj jest ukazany jako dziewięć sfer nieba, znajdujących się wysoko wśród gwiazd. Raj jest królestwem wyobraźni.
Bohater zaczyna swą wędrówkę od Piekła, gdzie jego przewodnikiem jest wielki poeta rzymski Wergiliusz. Następnie zwiedza Czyściec, a w końcu Raj, w którym rolę oprowadzającego przejmuje piękna Beatrycze, dama serca poety.
