Gdy Wojski gra czytelnik może wyobrazić sobie przebieg polowania oraz towarzyszącej jej atmosfery. Opisy gry wpływają na zmysł słuchu oraz wzroku człowieka (róg krety jak wąż boa), pojawiają się także onomatopeje, jak również personifikacje.
"Wojski uniósł swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął (…)wzdął policzki jak banie, w oczach krwią zabłysnął (…) I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha, i zagrał(…)". Wszyscy osłupieli z wrażenia, zasłuchanie w grę Wojskiego. W trakcie tej gry objawił się prawdziwy kunszt artysty ("Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął".). W takt muzyki rozmyślano o zakończonym polowaniu. Wojski doskonale wiedział w jaki sposób należy wydobyć niezwykłe dźwięki, aby ożywić całą grę. Słuchacze podziwiali różnorakie dźwięki, które pobudzały ich umysły. W oddali słychać było szczekanie psów oraz oddawane w górę strzały. Siła dźwięków wciąż wzrastała, wszyscy wiedzieli, ze to na znak pomyślnego zakończenia polowania na grubego zwierza. Gra Wojskiego spowodowała dużą radość wśród zebranych słuchaczy, jak również niezwykłe zadowolenie samego gracza. Wojski wydawał się być dumny ze swej gry, z tłumu dawały się słyszeć głośne oklaski ("Z oczyma wzniesionymi stał jakby natchniony (...), a tymczasem zagrzmiało tysiące oklasków".). W muzyce wyraził odgłosy dzikiej zwierzyny, co wprawiło w zachwyt wszystkich zebranych ("Tu przerwał (...); wszystkim się zdawało, że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało".).
