Odpowiedź :
Odpowiedź:
Ad.1.
Złamanie to przerwanie ciągłości kości powstałe w wyniku działania siły większej niż kość może wytrzymać.
Rodzaje złamań:
- zamknięte (ciągłość skóry nienaruszona)
- otwarte (przerwana ciągłość skóry)
- wyrównane (z niewielkim przemieszczeniem fragmentów względem osi kości)
- z przemieszczeniem
- proste lub skomplikowane (ze znacznym uszkodzeniem tkanek miękkich, tj. mięśni, nerwów, naczyń).
Ad.2.
Najczęściej pojawia się ból, opuchlizna i tkliwość w okolicy urazu. Zdarza się również usłyszeć „chrupnięcie” w momencie złamania. Wizualnie, obserwuje się opuchliznę, deformację, przemieszczenie skóry w miejscu złamania a także nieprawidłowe ruchy kości.
Ad.3.
W przypadku złamania kości długiej należy zastosować unieruchomienie obejmujące złamaną kość oraz dwa sąsiadujące stawy.
Ad.4.
a)
Kończynę, która boli w wyniku doznanego urazu, należy ustabilizować ręcznie w takiej pozycji, w której poszkodowany będzie odczuwał najmniejsze dolegliwości. Stabilizuj kończynę zawsze w pozycji zastanej, nawet w przypadku jej nienaturalnego wyglądu lub znacznych deformacji. Nigdy nie ustawiaj kończyn w pozycji fizjologicznej. Kiedy nie posiadasz szyn do stabilizacji, do ustabilizowania kończyn możesz wykorzystać np: zwinięte grube gazety lub elementy ubrań.
b)
- Udzielając pierwszej pomocy w przypadku złamania żeber:
1. Posadź poszkodowanego w wygodnej dla niego pozycji.
2. Wezwij pomoc medyczną, dzwoniąc pod nr 112 lub 999.
- Udzielając pierwszej pomocy w przypadku ciała obcego wbitego w klatkę piersiową:
1. Nie wyjmuj wbitego przedmiotu.
2. Unieruchom przedmiot za pomocą jałowej gazy, przytwierdzając go do ściany klatki piersiowej.
3. Niezwłocznie dzwoń po pomoc medyczną pod nr 112 lub 999.
- Udzielając pierwszej pomocy w przypadku "syczącej" rany:
1. Zaklej ranę plastikowym workiem lub folią aluminiową z trzech stron, aby zapobiec przedostawaniu się powietrza do jamy klatki piersiowej. Zabezpieczenie takie powoduje, że powietrze wydostaje się z klatki piersiowej, ale nie przedostaje się do klatki piersiowej z zewnątrz.
2. Jeżeli poszkodowany ma problemy z oddychaniem lub pogarsza się jego stan, usuń zabezpieczenie, aby wypuścić powietrze i zaklej ranę ponownie.
3. Połóż poszkodowanego na boku, na którym znajduje się uraz.
4. Niezwłocznie dzwoń po pomoc medyczną pod nr 112 lub 999.
c)
1. Wezwanie pomocy
2.Ocena stanu poszkodowanego (szczególnie istotna przy współistniejącym krwawieniu)
3.Unieruchomienie miednicy i obu kończyn dolnych
4.Okresowa kontrola oddechu, tętna.
Ad.5.
Oparzenie to uszkodzenie skóry i nierzadko także głębiej położonych tkanek oraz narządów w wyniku działania ciepła, prądu elektrycznego, żrących substancji chemicznych, promieniowania słonecznego lub promieniowania rentgenowskiego. W zależności od głębokości oparzenia dzielimy na: oparzenia I, II, III i IV stopnia.
Ad.6.
I stopień
Cechuje się zaczerwienieniem skóry (rumień), połączonym z niewielkiem obrzękiem i bolesnym pieczeniem. Rumień tworzy się pod wpływem krótkotrwałego działania pary wodnej, niezbyt gorącej wody, lub też po zbyt silnym opalaniu się. Utrzymuje się zazwyczaj kilka dni i goi się po złuszczeniu naskórka. Nie pozostawia po sobie blizny.
II stopień
Oprócz zaczerwienienia i obrzęku tworzą się pęcherze, które wewnątrz wypełnione żółtawym płynem surowiczym. Pęcherze te to nic innego, jak tylko martwy naskórek uniesiony gromadzącym się pod nim płynem tkankowym. Toczą się w nim silne procesy zapalne i martwicze naskórka na granicy ze skórą właściwą. Bóle bywają znaczne. Do oparzenia II stopnia dochodzi zwykle po oblaniu się wrzątkiem, gorącym olejem lub pod wpływem pary wodnej itp. Oparzenia goją się zwykle po upływie ok. dwóch tygodni dzięki możliwości regeneracji naskórka od dna. W podtypie IIB może dochodzić do powstania blizny.
III stopień
Dochodzi do uszkodzenia pełnej grubości skóry, często również tkanek głębokich, niekiedy aż do kości. Często część martwicza skóry wysycha i tworzą się białoszare lub żółte strupy. W wyniku uszkodzenia zakończeń nerwowych chory z oparzeniem III stopnia nie odczuwa bólu, zachowane jest jedynie czucie głębokie. Następnie dochodzi do oddzielenia części obumarłych i wytworzenia się ziarniny oraz blizny. Tego rodzaju oparzenia powstają przez działanie: otwartego ognia, przez dłuższy czas wrzątku, gorącego oleju itp. Bardzo często wymagają one leczenia operacyjnego przeszczepami skóry.
IV stopień
Martwica sięga tkanek głębiej położonych. Obejmuje mięśnie, ścięgna, kości. W najcięższych przypadkach tego typu oparzeń cechą charakterystyczną jest zwęglenie oparzonej części ciała. Czasami nie wyróżnia się odrębnego IV stopnia i wszystkie oparzenia tego typu zalicza się do oparzeń III stopnia. Czasami także rozróżnia się oparzenia IV stopnia, gdzie martwica obejmuje mięśnie, V stopnia, gdzie martwica sięga do kości i VI stopnia, gdzie martwica obejmuje całą kość
Ad.7.
a)
– jak najszybciej schłodzić oparzone miejsce przez minimum 15 minut,
– w trakcie schładzania usunąć odzież poprzez rozcięcie,
– w trakcie schładzania usunąć pierścionki, kolczyki, itp.,
– po zakończeniu schładzania rany oparzeniowe osłonić opatrunkiem jałowym lub hydrożelowym, schładzającym,
– w miarę możliwości unieruchomić i unieść oparzoną część ciała,
– w przypadku stwierdzenia objawów wstrząsu – blada spocona skóra, szybkie tętno, pobudzenie psychoruchowe – należy dziecko ułożyć w pozycji na wznak z uniesionymi kończynami dolnymi,
– zapewnić komfort cieplny,
– oparzonego należy chronić przed urazami wtórnymi,
b)
W pierwszej kolejności trzeba zabezpieczyć poszkodowaną osobę przed dalszym działaniem wysokiej temperatury, czyli np. przenieść w chłodne, zacienione miejsce. Można również rozpiąć lub zdjąć ubranie, spryskać wodą lub obłożyć ciało wilgotnymi zimnymi okładami. Wskazane jest wywołanie ruchu powietrza wokół poszkodowanej osoby poprzez np. wachlowanie.
Ułożyć z uniesioną głową i górną połową tułowia (gdy osoba jest przytomna). Trzeba cały czas monitorować stan poszkodowanego!
Gdy poszkodowany jest nieprzytomny, ale oddycha i ma wyczuwalne tętno, należy go ułożyć w pozycji bocznej bezpiecznej.
Gdy poszkodowany jest nieprzytomny, nie oddycha i nie ma wyczuwalnego tętna, należy rozpocząć akcję resuscytacyjną!
Gdy stan poszkodowanej osoby jest stabilny i udało się obniżyć temperaturę jej ciała, należy pozostawić ją w pozycji leżącej
Ad.8.
Wychłodzenie to stan organizmu wynikający ze spadku temperatury ciała poniżej 36,6 stopni Celsjusza. Jeśli jest niewielkie, może skończyć się gorączką. W przypadku obniżenia temperatury poniżej 35 stopni, czyli hipotermii zagrożenie jest już śmiertelne.
Odmrożenia są miejscowymi uszkodzeniami skóry i tkanki podskórnej, powstającymi w wyniku kurczenia naczyń krwionośnych pod wpływem niskiej temperatury. Występują najczęściej na palcach rąk i stóp, uszach oraz nosie.
Przyczyny:
-niska temperatura,
-obcisłe ubranie,
-wilgoć, np. mokre buty, spodnie,
-głód,
-niewystarczająca izolacja cieplna od mrozu i wiatru,
-zmniejszone krążenie krwi w uciśniętych ubraniami tkankach,
-zmęczenie,
