Ajudah
Jest to utwór o charakterze autotematycznym, czyli poeta jako podmiot liryczny wypowiada się na temat siebie i własnej twórczości. Obraz spełnionych fal morskich, rozbijających się o „Judahu skały” przyrównuje do namiętności i niepokojów doświadczanych przez młodego artystę. Dzięki twórczości poetyckiej (symbol bardonu - instrumentu poetyckiego) potrafi on jednak okiełznać żywioł, zmienić namiętność w „nieśmiertelne pieśni”. Odnajdujemy tu echa horacjańskiego motywu „non omnis moriar” - oto sława poetycka zapewni artyście nieśmiertelność, a przyszłość - niczym antyczne Muzy - uwieńczy skroń poety laurem.
Mickiewicz antyczny topos exegi monumentum połączył z typowo romantycznym rozumieniem poezji. Jest ona swobodną kreacją, a jej źródła tkwią we wrażliwości, duchowości poety, a nie - jak to ujmował klasycyzm - w pracy i intelekcie (np. horacjański ideał poety-rzemieślnika).
Mam nadzieje że o to chodziło
Jeżeli nie to napisz