Balladyna - piękna dziewczyna o białej cerze, ciemnych włosach i czarnych oczach - już od pierwszych scen z jej udziałem jawi się jako postać ambitna. Jednak cecha ta nie powoduje u niej dążenia do poprawy swego losu. Z niechęcią patrzy na matkę, siostrę i ich biedną chałupkę. Nie pali się także do pracy, niechętnie wychodzi do codziennych robót. Natomiast wielką wagę przykłada do urody, a w wolnym czasie spotyka się z synem organisty - Grabcem.
Bohaterka jest panną na wydaniu. Wdowa ma nadzieję, że któregoś dnia przed ich chatką stanie ktoś zamożny, kto poprosi o rękę jej starszej córki. Gdy to przeczucie - marzenie spełnia się, zmianie ulega los Balladyny. Uczestnicząc w rywalizacji polegającej na zbieraniu malin, kobieta po raz kolejny dowodzi swego lenistwa, nie zrywając ani jednego owocu. Dostrzega za to pełny dzbanek Aliny. Rozmowa, którą odbywa wtedy z siostrą, potwierdza jej dumę i niechęć do Aliny.
Starsza córka Wdowy morduje siostrę w porywie zazdrości i lęku o swą przyszłość. Chociaż na początku czuje oszołomienie i wyrzuty sumienia, stan ten jest wyłącznie chwilowy. Bardzo szybko oswaja się z myślą o swoim uczynku, a opanowawszy emocje, zaczyna wspinać się na szczyt. Matce całą historię wyjaśnia ucieczką Aliny, która miała podążyć za swoim adoratorem.
Balladyna to postać cyniczna, zaprzeczająca wszelkim normom moralnym. Bierze udział w zamordowaniu Gralona, wiąże się z Kostrynem, odrzucając szlachetnego Kirkora. Żądza władzy posuwa ją do morderstwa kochanego niegdyś Grabca, a wstyd i lęk nakazują jej wyrzucić starą matkę poza mury zamku. Można więc odnieść wrażenie, iż bohaterka wprowadza własne porządki. Jej dyktatura oparta jest na strachu przed ujawnieniem poprzednich zbrodni. Chwilami dręczą ją złe myśli, ma świadomość braku możliwości zawrócenia z tej drogi, odczuwa przerażenie. Ostatecznie zabija nawet zaufanego Kostryna, podając mu zatruty chleb.
Tytułowa bohaterka nie jest jednak postacią jednoznaczną. Najbardziej wyeksponowana zostaje jej negatywna strona - zbrodnicza i bezwzględna. Równolegle towarzyszy jej przeświadczenie o ciążącej na niej winie. Być może pragnie ona odkupić dawne przewinienia - nakazuje przynieść ciało Kirkora i oddać mu cześć, następnie obiecuje sprawować sprawiedliwe sądy. Zostaje jednak postawiona w sytuacji bez wyjścia - musi wydać wyrok na samą siebie. Trzykrotnie orzeka winę, trzykrotnie skazuje sprawcę na karę śmierci. W tym momencie uderza w nią piorun.
Ukochana córka Wdowy ponosi ostateczną klęskę. Gra, którą prowadziła z moralnością, wartościami i samą sobą, staje się przyczyną jej potępienia. Dlatego można określić ją mianem postaci tragicznej, czyli rozdartej między pragnieniami a obiektywnie ustalonymi regułami.
