Odpowiedź:
Odrodzona, po 123 latach niewoli, Polska była piątym państwem Europy pod względem procentowego udziału mniejszości narodowych i etnicznych w strukturze społecznej kraju1. Bazując na informacjach uzyskanych w wyniku przeprowadzonego powszechnego spisu ludności z 30 września 1921, struktura narodowościowa kształtowała się następująco: Polacy 65 %, Ukraińcy 16 %, Żydzi 10%, Białorusini 5%, Niemcy 4%, pozostali (Rosjanie, Czesi, Słowacy, Litwini i inni) 1%. II Rzeczpospolita liczyła 27,2 mln mieszkańców, zamieszkałych na ziemiach o łącznej powierzchni 388,6 tysiąca kilometrów kwadratowych2. Problem narodowościowy należał do najtrudniejszych kwestii wewnętrznych II Rzeczpospolitej. Największe znaczenia, dla prac rządów II RP, miały sprawy dotyczące najliczniejszych słowiańskich mniejszości- Rusinów. Ci autochtoni, znaleźli się pod jurysdykcją Polski wbrew swej woli. Paradoksalnie, kraj będący przez lata ofiarą przemocy i upokorzeń, w wyniku postanowień Traktatu Wersalskiego i Pokoju Brzeskiego, stał się ciemiężycielem. Czesi, Słowacy, Rosjanie stanowili niewielką grupę, zachowywali postawy lojalistyczne, lub neutralne.
Pojęcie mniejszości narodowej jest stosunkowo młode, powstało w XIX wieku, wraz z ukształtowaniem się współczesnej tradycji narodowej i zanikiem tradycyjnych podziałów stanowych. Niegdyś pod panowaniem jednego monarchy znajdowali się poddani posługujący się rozmaitymi językami, związani z odrębną kulturą, niejednokrotnie różniący się etnicznie. Odrębność tolerowana była dopóki nie kolidowała z lojalnością wobec władcy. To państwa uformowały narody. W obrębie nauk społecznych istnieje wiele definicji narodu, niektóre traktują problem zbyt ogólnikowo, inne pomijają istotne kwestie. Dla celów poniższej pracy, przyjmijmy iż „naród jest społecznością o historycznie ukształtowanym poczuciu wspólnej tradycji oraz wspólnocie podstawowych cech kulturalnych„. Świadomość narodowa jest pojęciem subiektywnym, abstrakcyjnym. Powstaje, trwa, ewoluuje, niekiedy zanika w ludzkiej świadomości. Podczas analizy zagadnienia musimy oprzeć się na oświadczeniach interesujących nas osób, lub grup społecznych. Niektóre czynniki, np. strach przedprześladowaniem, utratą dóbr materialnych, manipulacja badaniami, mogą doprowadzić do rażących uchybień w procesie poznawania struktury narodowościowej danego obszaru, lub społeczności. Odrębny, wspólny język jest jednym z elementów tradycji, nie determinuje istnienia narodu. Polacy zesłani do Kazachstanu, lub na daleką Syberię, niejednokrotnie deklarują przynależność do narodu Polskiego, są związani z Polską tradycją, lecz nie władają językiem polskim. Zwracając uwagę na wymienione czynniki, mniejszością narodową będziemy nazywać społeczność (grupę ludzi) obywateli państwa, którzy różnią się od pozostałych obywateli dominujących w tym państwie swą świadomością narodową.” Pojęcie mniejszości jest względne, występują niewielkie mniejszości dominujące w pewnych rejonach państwa, lub mniejszości stanowiące ponad połowę mieszkańców kraju. Tworzenie się świadomości narodowej jest procesem ciągły, odbywającym się z odmienną prędkością w poszczególnych zakątkach globu. Istnieją również środowiska o niesprecyzowanej świadomości narodowej, albo stojące na rozdrożu, będąc pod wpływem różnych kultur3. Analizując strukturę narodowościową II Rzeczpospolitej, szczególnie tzw. Kresów Wschodnich, spotykamy się z wieloma wymienionymi problemami. Niejednokrotnie prości, niewykształceni chłopi nie potrafili wskazać swej przynależności do danego narodu, lub w przypadku spisu z 1931 roku, języka, którym władali. Określali się jako „tutejsi„, posługujący się „chłopską mową„, w odróżnieniu od Polaków i ”języka pańskiego”. Inni obawiając się represji podawali nieprawdziwe dane, Ukraińcy zbojkotowali spis z 1921 roku. Nie bez znaczenia jest również postawa polskich urzędników, mijających się z prawdą podczas wypełniani formularzy, lub nie będących w stanie zachować należytych standardów4.
Idee kształtujące politykę narodowościową II Rzeczpospolitej narodziły się pod koniec XIX wieku, wraz z utworzeniem dwóch głównych obozów politycznych, Lewicy Niepodległościowej, oraz Narodowej Demokracji. Stosunek wobec mniejszości był ściśle powiązany z wizją niepodległego państwa polskiego, jego ustroju i granic. Narodowcy, skupieni wokół, zawiązanej w 1893 roku, Ligi Narodowej dążyli do utworzenia państwa narodowego. Przedstawiali ten model państwa, jako zwycięską koncepcję XX wieku5, uznając za naturalne wszelkie konflikty o podłożu narodowościowym. Głównym ideologiem endecji był Roman Dmowski, który w swej książce „Myśli nowoczesnego Polaka„ zawarł podstawy polskiej myśli narodowej. Zwolennicy ruchu narodowego dostrzegali pewną odrębność Białorusinów i Ukraińców, lecz wierzyli w możliwość całkowitej polonizacji Rusinów. Zgodnie z mottem „Jestempolakiem, więc mam obowiązki polskie„- krzewicielami polskiej kultury mieli być zwykli obywatele. Dmowski nie uważał Słowian za wrogów, odrzucał metody stosowane w zaborze rosyjskim i pruskim, licząc na proces przebiegający podobnie do asymilacji szlachty litewskiej. Odmienne stanowisko prezentowali polscy socjaliści. Drugi punkt tzw. „Programu Paryskiego„ Polskiej Partii Socjalistycznej zawierał informację o ”całkowitym równouprawnieniu narodowości wchodzących w skład Rzeczypospolitej na zasadzie dobrowolnej federacji”, ze względów taktycznych piłsudczycy popierali wszelkie przejawy aktywności narodowej Rusinów zamieszkałych Carską Rosję. W Białorusinach i Ukraińcach Piłsudski dostrzegał potencjalnych sojuszników w walce z największym (według tej orientacji politycznej) wrogiem Polski. Doktryna federacyjna oparta była na przeświadczeniu o istnieniu wspólnych interesów narodów środkowej Europy, będących spadkiem po latach świetności I Rzeczpospolitej, nie uwzględniając aktualnych dążeń owych narodów.
złe pytanie. Polonizowano mniejszości narodowe ogólnie , a poza tym Polska to też Słowianie