Odpowiedź :
Panowanie Zygmunta III przypadło na czas przemian i konfliktów społecznych, gospodarczych, wojen oraz przeobrażeń ustrojowych. Nie przyniosło jednak królowi popularności- miał bardzo niewielką grupę stronników. Sądzę, że okres rządów nie był pomyślny dla tego króla Rzeczypospolitej.
~ Na początku rządów w Polsce, dla utrzymania dziedzicznego tronu szwedzkiego po śmierci ojca, Zygmunt planował opuszczenie nowego królestwa. W tajnych negocjacjach proponował Habsburgom odsprzedaż polskiej korony. Ujawnienie tych planów podkopało zaufanie Polaków do króla i doprowadziło do tzw. sejmu inkwizycyjnego, który mógł nawet przekształcić się w rokosz.
~ Zygmunt III Waza popierał cenzurę kościelną, a także ograniczał niekatolikom dostęp do godności i urzędów. Popierał również ideę podporządkowania Rzymowi kościoła prawosławnego na ziemiach Rzeczypospolitej, co znalazło swoje odbicie w unii brzeskiej z 1596 r. Napotkała ona jednak silny opór wyznawców prawosławia oraz hierarchów tego Kościoła oraz spowodowała zaostrzenie konfliktów społecznych i politycznych w państwie.
~ Zygmunt III Waza nie zamierzał respektować utrwalonych zasad życia politycznego. Miał dotyczące wzmocnienia władzy królewskiej. Zygmunt III Waza chciał wzmocnić autorytet panującej przez pokolenia dynastii i zbudować solidne fundamenty władzy królewskiej w Rzeczypospolitej. W ciągu kilkunastu lat monarcha skupił wokół siebie lojalną grupę regalistów. Wśród nich można wymienić: Zygmunta Myszkowskiego, Mikołaja Wolskiego, Jerzego Radziwiłła, Andrzeja Opalińskiego. Gotowi byli oni poprzeć reformy wzmacniające władzę królewską m.in. poprzez utworzenie niezależnego od sejmu skarbu. Podkreślali, że należy zwiększyć autorytet władzy monarszej i powrócić do zasad z czasów ostatnich Jagiellonów. Nie była to próba wprowadzenia nieograniczonej władzy królewskiej, ale plan usprawnienia działania sejmu poprzez m.in. zasadę podejmowania decyzji większością głosów, stałe podatki na utrzymanie stałej armii. Nie chciano likwidacji istniejącego systemu monarszego, ale wzmocnienia w niej czynnika monarchicznego.
~ W Rzeczypospolitej wzrastała szlachecka opozycja wobec polityki króla, która w latach 1606-1607 przerodziła się rokosz sandomierski.
~ Strach przed szwedzko-rosyjskim porozumieniem były głównym motywem polityki wschodniej Zygmunta III. Skłonił go do poparcia wojny domowej w Rosji, pomagając polskim magnatom w wyprawach Dymitrów Samozwańców po koronę carską w latach 1604-1609, a następnie, w 1609 r., do rozpoczęcia zbrojnej interwencji w Moskwie.
~ W 1613 r. Zygmunt III zawarł formalne przymierze z Habsburgami, które stało się podstawą udzielenia przez polskiego króla, lecz wbrew opinii sejmu, pomocy militarnej cesarzowi Ferdynandowi w czasie powstania czeskiego w latach 1619-1620 zerwania stosunków z Turcją oraz rozpoczęcia przez nią wojny, w wyniku której wojsko polskie doznało klęski w 1620 r. pod Cecorą. Dopiero zwycięstwo pod Chocimiem w kolejnym roku umożliwiło zawarcie polsko-tureckiego pokoju.
~ Ostatnie lata panowania Zygmunta III przyniosły uspokojenie sytuacji wewnętrznej i zewnętrznej Rzeczypospolitej. Król nie porzucił jednak myśli o wzmocnieniu władzy, proponował reformę elekcji z myślą o odpowiednim sukcesorze, jednak polscy panowie nie chcieli na to przystać. Zygmunt III wycofał się z tych zamiarów i doszło do złagodzenia tarć wewnętrznych, niemal do pojednania króla z opozycją.
