Izabela Łęcka wychowywana i żyjąca w luksusie jest oderwana od realnego życia. Nie miała okazji poznać prawdziwego świata: „Panna Izabela od kolebki żyła w świecie pięknym i nie tylko nadludzkim, ale - nadnaturalnym. Sypiała w puchach, odziewała się w jedwabie i hafty, siadała na rzeźbionych i wyściełanych hebanach lub palisandrach, piła z kryształów, jadała ze sreber i porcelany kosztownej jak złoto".
Nie zdawała sobie sprawy z natury świata: „Dla niej nie istniały pory roku, tylko wiekuista wiosna, pełna łagodnego światła, żywych kwiatów i woni."
Wierzy, że świat kręci się wokół niej i wszystko jest dla niej, np. podczas burzy na morzu, uważała, że „Natura urządziła dla niej piękne widowisko z piorunów, kamieni i morskiego odmętu". Nie bała się burzy, bo nie zdawała sobie sprawy z realności niebezpieczeństwa.
Jej całym światem jest życie towarzyskie toczące się na salonach arystokratycznych. To jedyny świat jaki zna: „Świat salonów kochała panna Izabela na śmierć i życie".
Nie ma pojęcia o prawach rządzących światem, żyje aluzjami i wierzy, że „ świat jest zaczarowanym ogrodem, napełnionym czarodziejskimi zamkami, a ona - boginią czy nimfą uwięzioną w formy cielesne."
Izabela Łęcka żyje w przekonaniu, że jest istotą nieomal boską, ma o sobie bardzo wysokie mniemanie: „wyższa nad ludzi, a nawet nad prawa natury". Wie rze podoba się mężczyznom: „Nie jestem ani tak naiwna, ani tak fałszywie skromna, ażeby nie wiedzieć, że się podobam...", ale o swoich adoratorach, w tym Wokulskim mówi z pogardą. W ogóle ludzi traktuje przedmiotowo. O tym jak postrzega ludzi mówi narrator: „człowiek - była to jakaś zaleta albo wada, niekiedy zasługa, najczęściej tytuł lub majątek, który miał głowę, ręce i nogi i ubierał się więcej albo mniej modnie."
O ludziach z niższych sfer, którzy musieli zarabiać na swoje utrzymanie myślała, że „ Widocznie popełnili oni jakiś ciężki grzech, skoro skazano ich na pracę“.
