Inspiracją do napisania „Sonetów krymskich“, była podróż na Krym jaką odbył Mickiewicz, będąc na emigracji. Bohaterem sonetów jest samotny pielgrzym, wędrowiec, przemierzający wschodnie przestrzenie, będąc pod urokiem orientu.
W sonecie „Pielgrzym“ podmiot liryczny zachwyca się urokami krajobrazu, piękną krymska przyrodą:
„.U stóp moich kraina dostatków i krasy
Nad głową niebo jasne, obok piękne lice.“
Podziwia widoki, ale tęskni za ojczyzną, która ma w sercu i w myślach:
„Dlaczego stąd ucieka serce w okolice
Dalekie i – niestety! jeszcze dalsze czasy?“
Mickiewicz porównuje piękno Litwy i Krymu, widząc podobieństwa .Wielokrotnie pisał o Litwie jako o krainie dostatku, urodzaju, pięknych krajobrazów i czystego nieba. Te same przymioty dostrzega w miejscach, po których podróżuje. To jeszcze bardziej wzmaga w nim tęsknotę za krajem:
„Litwo! piały mi wdzięczniej twe szumiące lasy
Niż słowiki Bajdaru, Salhiry dziewice.“
Mimo, że przed wędrowcem, rozciągają się wspaniałe widoki , czuje się on osamotniony i tęskni za ukochaną ojczyzną. Daje tego wyraz także w kolejnym sonecie „Stepy akermańskie“. Podmiot liryczny podziwia uroki tego miejsca. Step porośnięty jest bujną roślinnością, trawami, kwiatami. Jednak gdy zapada zmrok, wędrowiec czuje się zagubiony. W ciemności i ciszy wytęża słuch, wydaje mu się, że w takiej idealnej ciszy usłyszałby „głos z Litwy”. Niestety, nikt nie woła, panuje absolutna cisza. Podmiot liryczny jest samotny i rozdarty wewnętrznie, tęskni za ojczyzną. Jednak nie może wrócić w rodzinne strony, dlatego wyrusza w dalszą podróż, mówiąc : "Jedźmy, nikt nie woła!".
Podmiot liryczny, z którym można utożsamiać Adama Mickiewicza w sonetach jawi się jako samotny wędrowiec, pielgrzym, który mimo otaczających go pięknych, orientalnych widoków, tęskni za ukochaną ojczyzną - Litwą.
