W wierszu para kochanków chroni się przed oczyma świata na polance wśród krzewów malin. Osłania ich przyroda, w którą się wkomponowują, nie burząc jednak jej ładu.
Natura współgra z odczuciami, wzruszeniami, uczuciami ludzkimi - „chruśniak malinowy trwał wciąż dookoła.“ Tu brzęczenie bąka łączy się w jedność z szeptem zakochanych, woń malin miesza się z zapachem ciała dziewczyny, owoce wygarniane z jej dłoni stają się jednocześnie narzędziem pieszczoty. Natura jest bardzo zmysłowa, parna od letniego upału, duszna od zapachu malin stapia się niezauważalnie z miłosnym pożądaniem kochanków, tak samo zmysłowym i parnym jak wygrzana słońcem przyroda. Miłość kochanków jest integralną częścią trwania, życia przyrody, przez którą zostają wchłonięci, włączeni do nieustającego procesu „dziania się” jako takiego, gdzie natura jest całkowicie niezależna od ludzkiego świata.
