Odpowiedź:
Wystąpienie M. Lutra 1517, a następnie reformacja były przyczyną ogromnych strat zakonów, szczególnie benedyktynów i augustianów, w wielu krajach Europy życie zakonne ustało — Anglia, Skandynawia, większość państw niem.; niedostosowanie do zmieniającej się rzeczywistości, bogactwo i upadek moralny starych zakonów były szczególnie atakowane przez zwolenników reformacji; w 1. poł. XVI w. jako odpowiedź Kościoła powstał nowy typ zakonów — klerycy regularni, których członkowie kładli nacisk gł. na indywidualną, wewn. religijność kapłanów i wiernych, pracę duszpasterską — kazania, spowiedź, ćwiczenia duchowne, a także edukacyjną; najważniejszym zakonami kleryckim stali się jezuici, zał. 1534 przez św. Ignacego Loyolę, a także pijarzy, teatyni, kamilianie (kanonicy regularni posługujący chorym); dążenia do odnowy przejawiały się również wśród mendykantów (karmelici bosi, reformaci), cystersów (trapiści); regułę augustiańską przyjęli posługujący chorym bonifratrzy.
Wyjaśnienie:
