Odpowiedź:
Wyjaśnienie:
W utworach artystów Młodej Polski pojawia się dekadent. To skrajny pesymistą, wątpił w sens i cel życia, negował dokonania nauki i postępu cywilizacyjnego. Ów pesymizm ma swoje źródło w filozofii Schopenhauera. Twierdził on, że życie człowieka jest męką i niekończącym się pasmem cierpień, a jego końcem jest śmierć.
W malarstwie polskim przykładem przedstawiciela dekadentyzmu to Leon Wyczółkowski (np. obraz pt. "Alina"). Melancholia, eklektyzm (łączenie różnych dziedzin sztuki) oraz zmęczenie i smutek to cechy charakterystyczne wyłonionego z tych obrazów świata oraz osób przedstawionych na nich.
W literaturze polskiej dekadentyzm wyraźnie zaznaczył się w twórczości Kazimierza Przerwy-Tetmajera („Koniec wieku XIX”, „Nie wierzę w nic”) lub Leopolda Staffa („Deszcz jesienny”). W wierszu Staffa już tytuł wiersza zapowiada treść i nastrój. Jesień to czas, kiedy świat zasypia, przygotowuje się do zimy, gdy zrodzona na wiosnę i rozkwitła latem natura więdnie, umiera.
Bohaterem wiersza jest deszcz jesienny, stanowiący tło dla refleksji. Pod koniec tekstu pojawia się inna postać – szatan, którego obecność podkreśla beznadzieję sytuacji.
