Turcy osmańscy w pierwszej połowie XIV w. zawładnęli posiadłościami bizantyjskimi w Azji Mniejszej, a w drugiej połowie tego stulecia wtargnęli do Europy. Opanowali część ziem należących do Bizancjum, a następnie posuwając się na północ Półwyspu Bałkańskiego, podbili Serbię i Bułgarię. W 1444 r. Turcy rozbili armię węgierską w bitwie pod Warną. Poległ w niej król Węgier i Polski Władysław III, natomiast klęska chrześcijańskiej armii przesądziła o losach Półwyspu Bałkańskiego. Wkrótce Turcy opanowali resztę posiadłości bizantyjskich, a w 1454 r. sułtan Mehmed II zdobył Konstantynopol (w języku tureckim określany jako Stambuł), do którego przeniósł swoją stolicę. W drugiej połowie XVI w. Turcja uzależniła od siebie Mołdawię, Wołoszczyznę i chanat krymski, stała się siłą, z którą należało się poważnie liczyć.
