Odpowiedź:
Jednymi z zasad prawa humanitarnego są zakaz zabijania lub ranienia przeciwnika poddającego się lub niezdolnego do walki oraz obowiązek pomocy chorym lub rannym, zabiernie ich z pola walki oraz leczenie. Niestety te zapisy były całkowicie łamane i nieprzestrzegane. Wręcz dochodziło do dobijania i katowania żołnierzy.
Następnym przejawem brutalności w czasie II wojny światwej było strzelanie do bezbronnych cywilów, łapanki. Łapanka jest to jeden z głównych sposobów używanych przez Niemców podczas II wojny światowej dla zatrzymania na ulicach okupowanych miast większej liczby przypadkowych przechodniów w celu uwięzienia ich, przesiedlenia, umieszczenia w obozach koncentracyjnych bądź skierowania na przymusowe roboty do Niemiec
Jeńcy zabijani byli na oczach innych ludzi, przy małych dzieciach. Dochodziło także do sytuacji, kiedy ludność przebywająca w zagładach zatrdniona była do zabijania innych. Wpływało to wtedy negatywnie na ich psychikę, stawali się brutalni i pozbawieni skrupułów.
W myśl siódmego prawa humanitarnego „Każdej osobie przysługują podstawowe gwarancje sądowe. Nikt nie może być pociągnięty do odpowiedzialności za czyn nie zabroniony. Niedozwolone są tortury fizyczne lub psychiczne, kary cielesne oraz traktowanie w sposób okrutny lub poniżający.” Niestety jak wiadomo to prawo również nie było przestrzegane
