Jacek Soplica jest to niezwykła dynamiczna postać i osobowość – przez całą akcję książki, zarówno w szalonych latach młodzieńczych, jak i w późniejszych, gdy występuje już pod postacią księdza Robaka. To typowy, zubożały szlachcic, jakich wiele było w tamtych czasach, w ówczesnej Polsce. Reprezentuje on drobną szlachtę. Lubi bawić się, spędzać czas na różnego rodzaju rozrywkach, dyskusjach, waśniach.
Cieszy się ogólnym szacunkiem wśród szlachty, jest lubiany. Z uwagi na swój bojowy charakter zostaje przywódcą szlachty litewskiej. Jacek potrafi łatwo jednać sobie ludzi, bywa często na sejmikach, jest zapraszany na różnego rodzaju zabawy lub przyjęcia do swoich znajomych. To raczej typ lekkoducha.
Lata młodzieńcze to właśnie te, można powiedzieć, "rozrywkowe". Jest z natury bardzo żywiołowy, jako jego główne cechy można wymienić: brak opanowania, impulsywność oraz porywczość. To człowiek kłótliwy, gwałtowny, nieokiełznany i samowolny, działa praktycznie tylko dla swej sławy i popularności. Powszechnie znany i utożsamiany z awanturnikiem, paliwodą, zabijaką i zawadiaką. Jednak jego najgorszą cechą jest pijaństwo. Mimo tych wszystkich wad cechuje go szczerość, otwartość a także prostolinijność. Jacek to człowiek ufny i raczej niestety naiwny. Cechuje go również śmiałość, którą przejawia w licznych potyczkach, porachunkach i pojedynkach ze szlachtą. Jest świetnym strzelcem i szermierzem, najlepszym na Litwie.
