Odpowiedź:
Epopeja to inaczej poemat epicki, heroiczny, czyli utwór napisany wierszem, zazwyczaj obszerny, o budowie epizodycznej. Pan Tadeusz napisany jest trzynastozgłoskowcem, jest rozbudowany i podzielony na 12 ksiąg.
Epopeja rozpoczyna się inwokacją – w Panu Tadeuszu jest to inwokacja do Litwy, rozbudowana o zwrot do Matki Boskiej Ostrobramskiej.
W epopei występuje narrator trzecioosobowy – tak jest też w Panu Tadeuszu, jest to narrator obiektywny. Ujawnia się tylko w Inwokacji oraz zakończeniu utworu.
Epopeję charakteryzuje podniosły styl, obfitujący w realistyczne opisy i elementy mitologiczne. W Panu Tadeuszu podniosłym stylem opisane są nawet mało podniosłe sceny, np. grzybobranie. Dominują realistyczne opisy (np. koncert Wojskiego), w tym sceny batalistyczne (obrazy walki), pojawiają się też elementy mitologiczne (np. porównanie marchewki do rogu Amaltei).
W epopei najważniejsza jest wielowątkowa fabuła. Pan Tadeusz zawiera wątek miłosny (Tadeusz – Zosia, Hrabia – Telimena), historyczny (przeszłość – np. powstanie kościuszkowskie, teraźniejszość – wkroczenie wojsk Napoleona) i wątki związane z dziejami rodzin i konkretnych osób (np. historia rodu Horeszków).
Ważny jest bohater zbiorowy, reprezentowany przez charakterystyczne jednostki. W Panu Tadeuszu bohaterem jest polska szlachta o zróżnicowanym stopniu zamożności (ziemiaństwo, szlachta średnio zamożna, zubożała). Reprezentantami są m.in. Sędzia, Podkomorzy, Wojski, Horeszka. Na ich tle wybija się postać Jacka Soplicy – Księdza Robaka.
Czas – epopeja pokazuje bohaterów w ważnym dla nich momencie dziejowym. W Panu Tadeuszu jest to czas zaborów i moment wkroczenia na Litwę wojsk napoleońskich. To wydarzenia autentyczne, w które Mickiewicz wpisał m.in. plan wzniecenia powstania, snuty przez Robaka