Wdowa wpędzona z zamku w burzową noc oślepła od pioruna. Błądząc po lesie trafiła do chaty Pustelnika, który udzielił jej gościny:
"Chodź pod moją chatkę,
Ty drżysz od zimna! chodź! (...)
Chodź, przepłaczesz w chatce
Tę noc burzliwą, a gdy błysną zorze,
Ja cię powiodę do wielkiego króla;
Do nóg się rzucisz błagając o litość
I..."
