„Stepy akermańskie“
Sonet składa się z części opisowej (dwie strofy), której tematem jest obrazowo ukazane piękno stepowego, krymskiego krajobrazu w świetle dziennym, a następnie wieczorem. Część ta posiada wiele środków stylistycznych jak metafory, porównania i epitety. Opis krajobrazu wzbogacają dodatkowo efekty świetlne, jak np. refleks księżyca w tafli Dniestru.
Druga część sonetu (kolejne dwie strof) ma charakter refleksyjny i wyraża nostalgię i tęsknotę podmiotu lirycznego, za utraconą ojczyzną, z której głosu daremnie wysłuchiwał, co budzi jego zawód i rozczarowanie.
„Burza“
Pierwsza część sonetu (dwie strofy) opisuje sytuację na statku podczas sztormu, zachowania pasażerów, z których jedni się modlą, inni żegnają z przyjaciółmi.
W części refleksyjnej widzimy człowieka samotnego, który zazdrości tym, którzy umieją się modlić, mają z kim się żegnać, dając wyraz wyobcowania, samotności, tęsknoty za bliskimi: „szczęśliwy, kto siły postrada, / albo modlić się umie, lub ma się z kim żegnać”.
