Odpowiedź:
W przedsionku piekła spotkać można przerażające postaci. Jest tam Smutek, jego siostry Troski, są Blade Choroby i Starość, błąkają się tam również dygocząca Trwoga i obdarta Nędza. Innymi zjawami są Wojna i Niezgoda oraz Praca i Śmierć. Pod rosnącym na dziedzińcu wiązem, na którego gałęziach gnieżdżą się Sny i Marzenia, bezczynnie leży sturęki olbrzym Briareus.
Następnie zaczynają się błota i grzęzawiska rzeki boleści – Achreontu, której wody łączą się ze Styksem. Ta największa z piekielnych rzek dziewięć razy opływa podziemie. Styks wlewa się do Kokytosu – rzeki lamentu, a z niej z kolei początek bierze rzeka zapomnienia – Lete. Aby pokonać te rzeki dusza musi prosić o pomoc Charona. Ten zrzędzący i odpychający syn Nocy przewozi swą łodzią na drugi brzeg tych, którzy mu zapłacą obola, czyli niewielki miedziany pieniążek. Dlatego nieboszczykom wkłada się w usta monetę.
Po drugiej stronie strwożone dusze napotykają Cerbera – trzygłowego psa, strażnika bram piekieł. Nie jest groźny dla wchodzących, jednak gdy ktoś próbuje zawrócić zmienia się w bezlitosne zwierzę. Królestwo piekieł to rozległa, chłodna i martwa równina, po której wiatr pędzi mdławe dusze. Każda z nich ma swoje miejsce. I niemowlęta, i ludzie skazani niesprawiedliwie, wojownicy i rolnicy, z dala trzymają się samobójcy, gdzie indziej tułają się dusze tych, którzy zmarli z nieodwzajemnionej miłości. Wszyscy czekają na sąd. Na podwyższeniu siedzą i wydają wyroki trzej królowie, którzy za życia rządzili sprawiedliwie – Minos, Ajakos i Radamantys.
Pan podziemi – Hades – mieszka za wieloma moczarami, pustkowiami, pustyniami o zapachu siarki. Pałac otaczają mury i rzeka z ognistym strumieniem – Pyriflegeton. Do pałacu wiedzie brama wsparta na diamentowych kolumnach. W pałacu w ciemnej Sali na złotym tronie zasiada Hades w koronie i z berłem w prawej dłoni. Obok niego zasiada Persefona. Spiżowe ściany niosą odgłos pokutujących w Tartarze. Tartar to najbardziej złowrogie miejsce podziemi – tam swą pokutę odbywają dusze zbrodniarze. Dostępu pilnuję trzy siostry – Erynie, uosobienie wyrzutów sumienia. W pilnowaniu pokutujących pomagają im spragnione ludzkiej krwi kery – istoty piekielne. Tu też mieszka demon Eurynomos pożerający ciała zmarłych.
Ci, którzy żyli sprawiedliwie trafiają dna Wyspę Błogosławionych. Miejsce wiecznej wiosny, gdzie dusze ubrane w purpurowe pajęczyny nie starzeją się nigdy. Lekki wietrzyk roznosi tam zapach kwiatów, płyną tam przezroczyste rzeki, wciąż słychać delikatny śpiew. Po środku wznosi się miasto błogosławionych – całe ze złota, z kostką z kości słoniowej, świątyniami z berylu i ołtarzami z ametystu. Życie upływa tam na ucztach, zabawach i spacerach. Biesiady odbywają się na Polu Elizejskim – łące otoczonej lasami, gdzie biesiadnicy spoczywają na łożach z kwiatów, zaś słowiki obsypują ich płatkami kwiatów.
