Jozjasz jest dla autorów deuteronomistycznych przykładem króla wiernego i miłego Jahwe i stawiają go za wzór postępowania.
Podczas panowania Jozjasza doszło do upadku Asyrii. Król skorzystał z nadarzającej się okazji, rozszerzając państwo o terytorium Samarii (najprawdopodobniej w sposób pokojowy), burząc przy tym świątynię w Betel. Jozjasz podjął próbę powstrzymania Egiptu przed uratowaniem resztek państwa asyryjskiego pod przywództwem Aszuruballita II i zastąpił drogę wojskom faraona Necho II pod Megiddo w 609 roku p.n.e. Bitwa zakończyła się klęską, a sam król poległ.
