W scenie więziennej Sobolewski opowiada, że widział wywożonych na Sybir skazańców, wśród których były dzieci, a najmłodszy skazaniec miał około dziesięciu lat i nie mógł udźwignąć łańcucha, którym był skuty. Opowiada też o Janczewskim, który był więziony przez rok i torturowany. Jego wygląd tak bardzo się zmienił, że w niczym nie przypominał dawnego wesołego chłopaka. Wspierał on swoich współtowarzyszy niedoli, żegnał z uśmiechem zebranych ludzi. Będąc już na kibitce, trzykrotnie zawołał: „Jeszcze Polska nie zginęła!”. Ludzie płakali, lecz słysząc ten okrzyk ucichli, a żołnierze pobledli. Sobolewski opowiada również o Wasilewskim, który był bity podczas śledztwa, a teraz z trudem schodził po schodach słaniając się, a w pewnym momencie upadł. Wówczas jeden z żołnierzy zaniósł go litościwie na kibitkę, skrycie ocierając łzy wzruszenia, na jego widok.
