Zadanie 9. (0-2 p.) Przeczytaj poniższy fragment prozy i wykonaj polecenia. Przesiedział chwilę z zamkniętymi oczyma i był prawie pewny, że gdy je otworzy, sen zniknie. Nie! Rozcięta paczka leżała przed nim wyraźnie, oświecona blaskiem popołudniowego słońca, a na ng Spojrzał: były to wiersze. Na wierzchu stał wypisany wielkimi literami tytuł, pod spodem zaś imie autora. Imię to nie było Skawińskiemu obce; wiedział, że należy ono do wielkiego poety, którego nawet i utwory czytywał po trzydziestym roku w Paryżu. (...) Wezbrana fala przerwała tamę woli. Stary ryknął i rzucił się na ziemie, jego mleczne włosy zmie- szały się z piaskiem nadmorskim. Oto czterdzieści lat dobiegało, jak nie widział kraju, i Bóg wie ile, jak nie słyszał mowy rodzinnej, a tu tymcz rodzinnej, a tu tymczasem ta mowa przyszła sama do niego - przepłyneła ocean go, samotnika, na drugiej półkuli, taka kochana, taka droga, taka śliczna! We kkaniu jakie nim wstrząsało, nie było bólu, ale tylko nagle rozbudzona niezmierna miłość, przy której wszystko jest niczym... On po prostu tym wielkim płaczem przepraszał tę ukochaną, oddalona za to, že sie już tak zestarzał, tak zżył z samotną skałą i tak zapamiętał, iż się w nim i tęsknota poczynała zacierać. A teraz „wracał cudem” – więc się w nim serce rwało. Chwile mijały jedna za drugą: on wciąż leżał. Memy przyleciały nad latarnię, pokrzykując jakby niespokojne o swego starego przyjaciela Nadchodziła godzina, w której je karmił resztkami swej żywności, więc kilka z nich zleciało z wierzchu latami aż do niego. Potem przybyło ich coraz więcej i zaczęły go dziobać lekko i furkotać skrzydłami nad jego głową. Szumy skrzydeł zbudziły go. Wypłakawszy się, miał teraz w twarzy jakiś spokój i rozpromie- nienie, a oczy jego były jakby natchnione. Oddał bezwiednie całą swoja żywność ptakom, które rzuciły się na nią z wrzaskiem, a sam wziął znowu książkę. - i znalazła - a) Z jakiego utworu pochodzi cytowany fragment? Podaj tytuł i autora. b) Jaki typ narracji zastosowano w powyższym fragmencie?
