Odpowiedź :
ŻYCIORYS ŚW KLARY
Święta Klara, czyli Klara z Asyżu, urodziła się w Asyżu 16 lipca 1194 roku. Urodziła się w rodzinie o tradycjach rycerskich. Ważną rolę odegrała dla Klary w jej życiu matka, która usłyszawszy będąc w ciąży głos od Boga, zdecydowała się tak pokierować córką, aby poszła ona w kierunku życia zakonnego. Klara według źródeł była ponad wszelką wątpliwość i od początku pobożna i miłująca, z takimi też reakcjami mogła i spotykać się w swym otoczeniu. W wieku, w którym była już całkiem świadoma swej zbliżającej się posługi, spotkała Klara św. Franciszka z Asyżu. Chciała wówczas widząc tego wyjątkowego brata dołączyć do Braci Mniejszych. Franciszek przychylił się do złożonej wówczas prośby Klary. Pod wpływem bez wątpienia uroku osobistego Klary, Franciszek mógł podarować nowemu kobiecemu zgromadzeniu małych rozmiarów klasztor, ale niezmiernie ważny. W tymże klasztorze bowiem siostry rozpoczęły z miejsca regularne modlitwy i pokutę, rzecz jasna w duchu całkowitego ubóstwa oraz utrzymywania się z tego, co mogły dostarczyć owoce pracy własnych siostrzanych rąk. Projekt wystartował wówczas pod nazwą Pań Ubogich i okazał się strzałem w dziesiątkę jeśli tylko mowa o efektywność pozyskiwania w poczet zakonny pań z domów tak zwanych dobrych, które licznie zorientowały się szybko na drogę, którą to wybrała właśnie Klara. Źródła na szczęście w przypadku tejże Świętej nie milczą, ale mówią wprost o cudach mających miejsce pod wpływem specjalnych łask udzielanych Klarze bez wątpienia przez moce samego Jezusa. Reguła zakonna tymczasem, a reguła bardzo wymagająca, w tym post i nocne czuwania, wpłynęły jednak na kondycje Klary bardzo negatywnie. Klara rozchorowała się i zmarła 11 sierpnia 1253 roku w swym klasztorze San Damiano w pobliżu Asyżu.
BIOGRAFIA ŚW KLARY
Klara wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. Gdy miała 12 lat, w Asyżu zaczął swą działalność Jan Bernardone, przyszły św. Franciszek. Z czasem zaczął zdobywać ludzi, którzy poświęcali swe życie Bogu. Klara często spotykała się z nim, by zrozumieć jego słowa. Rodzice, zamożni mieszczanie, daremnie dwa razy usiłowali wydać córkę za mąż. Klara poprosiła bowiem Franciszka, by zwrócił się z prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła stać się siostrą Braci Mniejszych. W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 r. z całą rodziną poszła do pobliskiego kościoła. Po poświęceniu palm każdy odbierał palmę z rąk biskupa. Biskup Gwidon podszedł jednak sam do Klary i wręczył jej palmę - był to umówiony wcześniej znak zgody. Tej samej nocy dziewczyna wymknęła się z domu, by oddać życie Chrystusowi. Z rąk św. Franciszka otrzymała zgrzebny habit i welon zakonny. Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, bł. Agnieszka.Klara odmówiła powrotu do domu swoim krewnym, którzy przyjechali, by ją do tego przekonać. Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku św. Damiana. Pierwszą jego ksienią została Klara. Franciszek bardzo cieszył się z powstania tej rodziny żeńskiej. Kiedy bowiem bracia byli zajęci życiem apostolskim, siostry miały dla nich stanowić zaplecze pokuty i modlitwy. Zakon nosił nazwę Pań Ubogich, potem nazwano je II Zakonem, a popularnie klaryskami. W 1215 roku Innocenty III nadał zakonowi Klary "przywilej ubóstwa". Siostry nie mogły posiadać żadnej własności, a powinny utrzymywać się jedynie z pracy swoich rąk. Odtąd San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Wstępowały do niego głównie córki szlacheckie, pozostawiając wszystko i wybierając skrajne ubóstwo.Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Dokonywała już za życia cudów - cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je, wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała cudownej łaski; kiedy bowiem nadeszła noc Narodzenia Pańskiego, osłabiona i chora Klara pozostała na swym posłaniu. Otrzymała jednak łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele z udziałem Franciszka i jego braci. Z tego też powodu św. Klara została patronką telewizji. Po śmierci św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na jej barki. Klara w klasztorze św. Damiana żyła przez 42 lata. Wyczerpujące posty, umartwienia i czuwania spowodowały, że 11 sierpnia 1253 r. umarła. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata później Aleksander IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą. Papież dokonał jej uroczystej kanonizacji w Anagni w 1255 roku.
