INSPIRACJA:
Na jednej z lekcji języka polskiego razem z klasą oglądaliśmy film Andrzeja Wajdy pt. „Wesele”. Jest to ekranizacja dramatu Stanisława Wyspiańskiego pod tym samym tytułem. Film jest wiernym obrazem książki sztuki, która za nim została sfilmowana, najpierw została odegrana na scenie teatru krakowskiego.
Bezpośrednim impulsem do napisania dramatu było autentyczne wesele poety, Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną, młodszą siostrą żony Włodzimierza Tetmajera, młodopolskiego malarza. Wesele urządzono w domu Tetmajerów 20 listopada 1900 r. Ślub inteligenta z wiejską dziewczyną był jednym z serii związków zawieranych zgodnie z młodopolską “chłopomanią” według której małżeństwo takie traktowano jako szansę odrodzenia społeczeństwa końca XIX w. Swą obecnością to wesele zaszczyciła cała ówczesna elita intelektualna i literacko-artystyczna Krakowa. Spotkanie ludzi pochodzących z różnych środowisk gości weselnych, ponieważ na weselu obecni byli chłopi z Bronowic, na pierwszy rzut oka nie wróżyło nic dobrego. Wszyscy próbowali załagodzić różnice pomiędzy tymi dwiema warstwami społecznymi, co doskonale odzwierciedlił Andrzej Wajda.
W dramacie występuje 28 postaci realistycznych i 7 fantastycznych, nazywanych przez autora „osobami dramatu”. Postaci literackich nie można całkowicie identyfikować z ich pierwowzorami. Wyspiański świadomie wykorzystał cechy i rysy autentycznych osób przy konstruowaniu bohaterów „Wesela”. Tymi osobami są: Gospodarz, czyli Włodzimierz Tetmajer, Gospodyni, siostra Panny Młodej - Anna Mikołajczykówna, żona Tetmajera, Poetą jest Kazimierz Przerwa-Tetmajer (jeden z najbardziej popularnych poetów Młodej Polski), Dziennikarzem - Rudolf Starzewski (redaktor naczelny “Czasu”), Radczynią - Antonina Domańska (spokrewniona z Rydlami autorka powieści dla młodzieży, m.in. “Paziów króla Zygmunta), Zosia, Maryna i Haneczka to kuzynki Rydla. Podobnie swoje pierwowzory mają przedstawiciele wsi: Klimina, Kasper, Jaśko, Wojtek i Marysia.