Odpowiedź :
Odpowiedź:
Zakon Świętego Augustyna – zgromadzenie zakonne powstałe 1 marca 1256 roku po zjednoczeniu różnych wspólnot eremickich, które żyły według reguły świętego Augustyna z Hippony. Augustianie są zaliczani do zakonów żebrzących. Ich ubiorem jest czarny habit z kapturem i skórzanym pasem. Augustianie są zaliczani do zakonów żebrzących. Ich ubiorem jest czarny habit z kapturem i skórzanym pasem. Prowadzą oni działalność naukową, misyjną, społeczną oraz pracują wśród ludzi chorych, ubogich, upośledzonych i odrzuconych na margines społeczeństwa.
bazylianieBazyliański Zakon Świętego Jozafata – katolicki zakon obrządku greckiego, żyjący według reguły zakonnej Bazylego Wielkiego. Oficjalna nazwa „Bazyliański Zakon Świętego Jozafata” nie jest zbyt popularnym określeniem tego zakonu.
Założenie: 20 sierpnia 1631Oficjalna nazwa „Bazyliański Zakon Świętego Jozafata” nie jest zbyt popularnym określeniem tego zakonu. W Polsce rozpowszechniona jest nazwa Zakon Świętego Bazylego Wielkiego bądź po prostu „bazylianie”, ponieważ jest to jedyny zakon z istniejących wspólnot bazyliańskich, działający w Europie Środkowo-Wschodniej. Zakon używa skrótu „OSBM”, wspólnego dla wszystkich katolickich zgromadzeń bazyliańskich. Skrótu od nazwy oficjalnej, czyli OBSJ, kongregacja nie posiada. W krajach, gdzie używa się cyrylicy, zakon ma skrót „ЧСВВ”.
benedyktyni Benedyktyni, Zakon Świętego Benedykta − najstarszy katolicki zakon mniszy na Zachodzie, założony w 529 roku przez św. Benedykta z Nursji. Dzieli się na gałąź męską – mnichów, żeńską – mniszki i laikat – oblatów, wiernych świeckich obojga płci, zrzeszonych przy opactwach benedyktyńskich i żyjących według Reguły św. Benedyktyni, Zakon Świętego Benedykta (łac. Ordo Sancti Benedicti, używany skrót: OSB) − najstarszy katolicki zakon mniszy na Zachodzie, założony w 529 roku przez św. Benedykta z Nursji. Dzieli się na gałąź męską – mnichów, żeńską – mniszki i laikat – oblatów, wiernych świeckich obojga płci, zrzeszonych przy opactwach benedyktyńskich i żyjących według Reguły św. Benedykta w świecie. Słynne motto zakonu, przypisywane założycielowi, brzmi: Ora et labora (Módl się i pracuj), zaś hasłem przewodnim jest: Ordo et pax (Ład i pokój) oraz Aby we wszystkim Bóg był uwielbiony − Ut in omnibus glorificetur Deus (RB 57,9)[1].
cystersi Zakon Cysterski – katolicki zakon monastyczny reformowany, posługujący się regułą benedyktyńską, założony w 1098 r. przez św. Roberta z Molesme, pierwszego opata z Cîteaux we Francji. Pierwsze klasztory powstały w La Ferté, Pontigny, Clairvaux i Morimond. Do Polski cystersi przybyli w połowie XII w. Zakon Cysterski (łac. Ordo Cisterciensis, skrót OCist. lub OCSO (Ordo Cisterciensis Strictioris Observantiae) dla trapistów) – katolicki zakon monastyczny reformowany, posługujący się regułą benedyktyńską[1], założony w 1098 r. przez św. Roberta z Molesme, pierwszego opata z Cîteaux (z łac. Cistercium) (obecnie Saint-Nicolas-lès-Cîteaux) we Francji. Pierwsze klasztory powstały w La Ferté (1113), Pontigny (1114), Clairvaux (1115) i Morimond (1115). Do Polski cystersi przybyli w połowie XII w.
Dominikanie Dominikanie, Zakon Braci Kaznodziejów (łac. Ordo Fratrum Praedicatorum) – katolicki zakon męski założony w 1216 r. przez św. Dominika Guzmána „szczególnie dla kaznodziejstwa i zbawiania dusz”[4]. Według księgi Vitae fratrum (Życie braci), opracowanej przez Gerarda de Frachet OP, opisującej życie pierwszego pokolenia braci, spisanej jeszcze za ich życia, zakon został „założony przez św. Dominika w Tuluzie przede wszystkim dla zwalczania herezji i schizmy”. Stąd dosyć wcześnie papież Grzegorz IX powierzył im Urząd Inkwizycji[5]. W Prowansji istniał wówczas ruch katarów i Albigensów.Dominikanie, Zakon Braci Kaznodziejów – katolicki zakon męski założony w 1216 r. przez św. Dominika Guzmána „szczególnie dla kaznodziejstwa i zbawiania dusz”.
Założyciel: Dominik Guzmán
franciszkanie Zakon Braci Mniejszych – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich. Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia nie mający święceń kapłańskich. Wszystkie te zakony posiadają wspólną Regułę, ale własne konstytucje, statuty i struktury organizacyjne. Na mocy orzeczenia papieskiego z 1619 roku Zakon Braci Mniejszych, Zakon Braci Mniejszych Konwentualnych i Zakon Braci Mniejszych Kapucynów są w jednakowym stopniu spadkobiercami św. Franciszka i założonego przez niego zakonu.
Założyciel: Franciszek z Asyżu
Założenie: 24 lutego 1209
karmelici Karmelici (pełna nazwa po łac. Ordo fratrum Beatae Virginis Mariae de monte Carmel) – katolicki zakon kontemplacyjny Marii Panny z góry Karmel o surowej regule.
KarmeliciZałożyciel
mnisi z Góry Karmel, według tradycji Eliasz
Data założenia
1156
Data zatwierdzenia
1226
Przełożony
Fr. Míċéal O’Neill O.CarmPoczątkowo była to grupa pustelników, których siedzibą była góra Karmel koło Hajfy w Palestynie (stąd nazwa). Karmel oznacza „ogród” i od niepamiętnych czasów był miejscem kultu. Ze względu na swoje piękno był podziwiany przez proroka Izajasza (Iz 35,2 – Chwałą Libanu ją obdarzono, ozdobą Karmelu i Saronu) i autora Pieśni nad pieśniami (7,5 – Głowa twoja jak Karmel). Karmel zawdzięcza swą sławę prorokowi Eliaszowi. We wschodniej części wzgórz miała mieć miejsce ofiara kapłanów Baala i ofiara Eliasza. Tradycja związała to wydarzenie ze szczytem al-Muhraqa („ofiara” – 1Krl 18,19-40). Na zachodnim krańcu Karmelu została umiejscowiona scena z deszczem, który Eliasz uprosił po trzech latach suszy (1Krl 18,40-46). Zarówno przez Żydów, jak i przez muzułmanów Karmel uważany jest za górę świętą, jak Tabor, Gerizim czy Góra Oliwna.Niektórzy, szczególnie pociągnięci przykładem Chrystusa Pana, wybierali ową upragnioną pustynię Quarentannę, gdzie Pan Jezus pościł przez 40 dni po swym chrzcie i mieszkali tam jako pustelnicy, odważnie służąc Bogu w swych skromnych celach. Inni, naśladując świętego pustelnika-proroka Eliasza, prowadzili samotne życie na Górze Karmel, a szczególnie w tej jej części, która znajduje się nad miastem Porfiria, dzisiaj zwanym Haifa, w pobliżu źródła Eliasza, w sąsiedztwie zakonu św. Małgorzaty Dziewicy, gdzie w niewielkich grotach, podobnych do przegródek w plastrze miodu, owe pszczółki Boże gromadziły słodki miód duchowy” (Historia Orientalis).
Przełom XII i XIII wieku był okresem wielkich przemian społecznych i duchowych, którym przyświecał nowy ideał bardziej autentycznego i radykalnego naśladowania Jezusa (św. Franciszek, św. Dominik). Był to także okres krucjat – wielkiego zrywu wiary chrześcijan Zachodu – podejmowanych dla odzyskania miejsc świętych, które pozostawały we władaniu muzułmanów od początku VII wieku. Po zdobyciu Jerozolimy wielu przybyszów z Europy zaczęło napływać do Palestyny, a słysząc o świętości Góry Karmel, niektórzy z nich – rycerze, pielgrzymi, pokutnicy – dołączali się do mieszkających tam pustelników dając początki organizacji Zakonu.
Święci karmelitańscy od lewej: Teresa z Ávili, Maria Magdalena de’ Pazzi, Św. Anioł Jerozolimski, Szymon Stock z Patronką Zakonu
karmelici w habitach i płaszczach chórowych
Ważną rolę w tych początkach odegrali Bertold z Kalabrii i Aymerik de Melefaida. Św. Bertold przybył do Ziemi Świętej wraz z II krucjatą (1147-1149), a po jej zakończeniu schronił się na Górze Karmel. Działalność Aymerika i św. Bertolda miała swój konkretny cel – z samotnie żyjących pustelników stworzyć wspólnotę. Ponieważ Aymeriko jako legat Stolicy Apostolskiej był Patriarchą w Antiochii, ustanowił św. Bertolda pierwszym przeorem wspólnoty pustelników. W tym też czasie powstał pierwszy klasztor oraz kaplica poświęcona Błogosławionej Dziewicy Maryi. Następcą św. Bertolda był Brokard. Wtedy to, między rokiem 1206 a 1214, pustelnicy z Karmelu poprosili św. Alberta, łacińskiego patriarchę Jerozolimy, aby dał im regułę postępowania zgodną ze sposobem życia, który dotychczas prowadzili.Początkowo wydawało się, że Zakon pozostanie w Palestynie, gdzie się narodził. Sytuacja polityczna Ziemi Świętej zmieniła się jednak bardzo szybko i na skutek krwawych prześladowań ze strony muzułmanów zakonnicy musieli opuścić górę Karmel. Ci, którzy pozostali, zginęli śmiercią męczeńską. Klasztor na górze Karmel spłonął – karmelici wrócili do Palestyny dopiero w XVII wieku. Jako datę oficjalnej emigracji do Europy przyjmuje się rok 1238. Pierwszym miejscem docelowym była Sycylia, a potem południowa Francja i Anglia.roku 1452, za sprawą św. Jana Soretha powstał żeński zakon karmelitanek (II Zakon karmelitański)1562 roku w atmosferze soboru trydenckiego. Reforma ta dotyczyła najpierw klasztoru żeńskiego św. Józefa w Ávili, a w 1578 roku objęła także klasztor męski w Duruelo (Hiszpania). W wiekach późniejszych złagodzono regułę tak, by był możliwy kontakt ze światem świeckim (między innymi obecność w życiu uniwersyteckim). Reformy zakonu dokonali – św. Teresa z Ávili i św. Jan od Krzyża, w wyniku czego powstał zakon karmelitów bosych – pozostali byli nazywani przez jakiś czas, zwłaszcza w Polsce „karmelitami trzewiczkowymi”.
ko
paulini Zakon Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika – zakon założony w roku 1215 lub 1225 na Węgrzech przez bł. Euzebiusza z Ostrzyhomia. Nazwa zakonu wywodzi się od św.Zakon Świętego Pawła Pierwszego Pustelnika (potocznie paulini, łac. Ordo Sancti Pauli Primi Eremitae, skrót zakonny: OSPPE) – zakon założony w roku 1215 (tak podaje Annuario Pontificio) lub 1225 na Węgrzech przez bł. Euzebiusza z Ostrzyhomia. Nazwa zakonu wywodzi się od św. Pawła z Teb, pierwszego uznanego przez Kościół katolicki pustelnika, a także przez wszystkie Kościoły apostolskie. 13 grudnia 1308 italijski franciszkanin kardynał Gentilis de Monte Florido, legat papieża Klemensa V, nadał zakonowi w imieniu Stolicy Apostolskiej regułę św. Augustyna, a rok później zatwierdził pierwsze zakonne konstytucje[2].Celem zakonu jest kontemplacja, modlitwa, pokuta, upowszechnianie kultu maryjnego oraz sprawowanie sakramentu pokuty i pojednania. Zawołanie zakonu brzmi: „Solus cum Deo solo” (sam na sam z Bogiem).
Zakon składa się w większości z polskich braci i ojców zakonnych, którzy są obecni we wszystkich prowincjach paulińskich na świecie. Zarząd generalny paulinów znajduje się w Polsce przy ul. o. Augustyna Kordeckiego 2 w Częstochowie[2].
