Lektura ta nauczyła mnie, że trzeba brać życie jakim jest. Trzeba korzystać z niego jak najwięcej, bo nie wiemy kiedy się skończy. W razie niepowodzeń nie poddawać się i trzymać się rodziny i przyjaciół. Pokazała mi też, że można żyć na pewien sposób normalnie z ciężką chorobą. Zawsze jest też czas na pojednanie się z Bogiem i uwierzenie w niego, choćby na łożu śmierci. Pomimo jej smutnej konwencji i zakończenia wyzwala u mnie pogodę ducha i wiarę, że pomimo ogromnych trudności nie opuszczą mnie najbliżsi
Jeśli za dużo napisałam to polecam odrobinkę skrócić ten tekst :)
Liczę na naj