Odpowiedź:
Jednym z punktów umowy, która przywracała stosunki dyplomatyczne pomiędzy Polską i Związkiem Radzieckim było utworzenie na terytorium tego ostatniego polskiej armii. W jej skład prędko, oprócz żołnierzy, zaczęto przyjmować osoby cywilne, była to bowiem jedyna szansa na wydostanie ich z łagrów. Na czele armii postawiono generała Władysława Andersa.
Wojsko Andersa nie było jednak na rękę ZSRR, składało się bowiem głównie z przeciwników komunizmu. Z tego też względu ustalono potajemnie, że za cichym przyzwoleniem Sowietów Anders dokona aktu „niesubordynacji” i przejdzie do kontrolowanego przez Brytyjczyków Iranu. Istotnie, Armia Andersa przez Iran i Palestynę trafiła na Zachód. W późniejszym okresie Anders i jego wojsko walczyło we Włoszech. Jego siły zdobywały m.in. osławiony klasztor na Monte Cassino (1944) i wyzwalały Bolonię. Wojnę zakończyły we Włoszech.
Nie wszystkim Polakom udało się jednak opuścić łagry, wielu z nich nie zdążyło bądź nie zostało przyjętych do wojsk Andersa. Z tych to właśnie sił ZSRR rozpoczęło tworzenie nowych armii polskich, począwszy od 1. Dywizji im. Tadeusza Kościuszki. Już wkrótce utworzono 1. i 2. Armię Wojska Polskiego. Głównymi postaciami tego wojska byli Michał Rola – Żymierski, Karol Świerczewski, Zygmunt Berling.
Wojsko Polskie w ZSRR przeszło chrzest bojowy w krwawej bitwie pod Lenino, w roku 1943. Uczestniczyło w walkach na Kresach w roku 1944. Berlingowcy próbowali również na własną rękę pomagać powstańcom warszawskim, jednakże bezskutecznie. W roku 1945 Polacy wyzwalali resztę kraju, biorąc udział w walkach o Wał Pomorski, potem zaś, ostatecznie walczyli także w bitwie o Berlin.
Wyjaśnienie:
liczę na naj