Chrześcijanie w "Quo Vadis" wyznawali ideę miłości do bliźniego. W książce zostali oni przedstawieni jako dobroduszna wspólnota, która starała się okazać miłosierdzie każdemu potrzebującemu. Nie dążyli oni do zemsty, nie starali się ukarać swoich oprawców, lecz manifestowali swój bunt na drodze miłości do drugiego człowieka. Wielokrotnie wybaczali i puszczali w niepamięć nawet najgorsze zbrodnie wobec ich społeczności.
- Przykład: Opatrzyli oni rany Winicjusza, mimo że gardził on ich wspólnotą oraz odpowiadał za porwanie Ligii.
Cytat: "Winicjusz również nie umiał zdać sobie sprawy z tego, co zaszło, i na dnie duszy prawie nie mniej zdumiony był od Chilona. Bo że z nim samym ludzie ci obeszli się tak, jak się obeszli, i zamiast pomścić się nad nim za napaść, opatrzyli troskliwie jego rany, przypisywał to w części nauce, którą wyznawali, bardziej Ligii, a po trochu i swemu wielkiemu znaczeniu. Ale postąpienie ich z Chilonem przechodziło wprost jego pojęcia o ludzkiej zdolności przebaczania. I jemu mimo woli nasuwało się na myśl pytanie: dlaczego oni nie zabili Greka? Wszakże mogli to uczynić bezkarnie".
