Odpowiedź:
1. W dramacie Zygmunta Krasińskiego pt. „Nie-Boska komedia” mamy przedstawione dwa walczące ze sobą obozy. Są to: obóz arystokratów i obóz rewolucjonistów.
2. W dobie romantyzmu miało miejsce Powstanie Listopadowe.
Wyjaśnienie:
Ad.1
W dramacie Zygmunta Krasińskiego pt. „Nie-Boska komedia” mamy przedstawione dwa walczące ze sobą obozy. Są to: obóz arystokratów i obóz rewolucjonistów. Na czele obozu arystokratów staje hrabia Henryk. Przywódcą rewolucjonistów jest Pankracy.
Rewolucjoniści zostali ukazani w utworze jako ludzie doprowadzeni do ostateczności przez wyzysk ze strony szlachty i arystokracji. Rewolucjoniści deklarują iż walczą o wolność, równość, wynagrodzenie krzywd. W rzeczywistości jednak dążą oni do ślepej zemsty, zaspokojenia żądzy krwi i nie ograniczonego używania świata. Rewolucja niesie ze sobą odwrócenie systemu wartości (zamiast Boga chrześcijańskiego – bóg rozkoszy i zemsty, mord arystokratów staje się dla nich największą zasługą).
Przedstawicielami rewolucjonistów byli chłopi, rzeźnicy, robotnicy, mieszczanie i lokaje. Żądali zemsty na arystokratach oraz mieli do nich żal, za to że zmuszali ich do trwałej pracy. Chcieli zmienić świat w sposób okrutny i krwawy.
Obóz rewolucjonistów jest porównany do piekła z „Boskiej komedii” Dantego. W utworze tym Dante zwiedza piekło, przez które prowadzi go poeta starożytny Wergiliusz. U Krasińskiego podobnie wędruje (w przebraniu) Hrabia Henryk oprowadzany przez Przechrztę. Hrabia widzi piekło tego świata: Mordy, Rządzę zemsty i seksualną rozpustę.
Przedstawicielami arystokratów byli Hrabia Henryk, Hrabiowie, Baranowie i książęta. Arystokraci byli tchórzliwi, bez honoru. Zarzucali rewolucjonistom, że nie doceniają ich.
Szlachta i arystokraci są ukazani jako ludzie bez wolni bezradni i pozbawieni środków do skutecznej obrony. Pankracy (przywódca rewolucjonistów) zarzuca im okrucieństwo, obłudę, ucisk poddanych, pasożytnictwo, rozpustę. Hrabia broni arystokratów, mówiąc, iż tworzyli oni cywilizacje i kulturę, bronili kraju, opiekowali się poddanymi. Jednak te zasługi należą już do przeszłości. Teraz arystokracji należy przypisać tchórzostwo, egoizm, brak godności. Wszystkiemu towarzyszy głębokie poczucie krzywdy, chęć odwetu, przekonanie o własnych racjach i utopijne wyobrażenia o przyszłości.
Obóz rewolucjonistów w porównaniu z obozem arystokracji jest silny, zdecydowany i agresywny. Ten stan podtrzymywany jest przez przywódców. Arystokraci nie są pewni ani swoich racji, ani wartości, w imię których stanęli do walki. Stanowią klasę, która chyli się ku upadkowi i ma przekonanie o popełnionych w przeszłości błędach.