Utwór "Hymn do miłości" pochodzi z Pierwszego listu św. Pawła do Koryntian i podzielony jest na trzy części.
W pierwszej św. Paweł mówi, że człowiek bez miłości jest bezużyteczny i skazany na porażki, samotny i pusty. Choćbyśmy posiedli wiedzę całego świata, wszelkie bogactwa tej ziemi i byli najpotężniejsi, bylibyśmy niczym bez miłości. I nawet, gdybyśmy rozdali wszystkim swój majątek i "ciało wystawili na spalenie", nic byśmy nie zyskali bez tego uczucia.
W drugiej części św. Paweł mówi, jaka jest miłość: cierpliwa, łaskawa, oraz jaka nie jest, np.: nie szuka swego lub nie unosi się pychą, nie pamięta złego (czyli jest wybaczająca).
Kończące ten hymn słowa podkreślają, że miłość (razem z nadzieją i wiarą) jest wieczna, jednak jest spośród tych cnót jest największa i najważniejsza. W hymnie nie ma żadnego ukrytego dialogu między np. Bogiem i człowiekiem. Miłość po prostu jest i będzie trwać wiecznie.
