Wanda podczas przyjęcia oddaliła się od grupy. Poszedłem za nią. Trzymała na smyczy pieska. Zawołałem:
-Ej, co robisz? Odwróć się od psiarni, goście czekają!
Wanda zezłościła się i wzięła kota, który przechodził obok.
-Weź go, ty Rydygierze!
Odeszła w złości. Rzuciłem ma ziemię kociaka i pobiegłem za nią. Weszła do komnaty. Zamknęła za sobą wrota. Nim je domknęła, złapałem jedno z nich. Były żeliwne i ciężkie. Wzięła koronę i nie robiąc sobie nic z naszej niedawnej rozmowy, wróciła do gości. Zauważyła mnie, gdy wychodziłem z zamku. Najpierw bardzo się zezłościła, ale potem zamarła. Czułem za sobą oddech smoka. Smok wyrwał jedno z wrót i rzucił we mnie.
Dalej nie mam pomysłu, mam nadzieję że pomogłam.