Wiersze Broniewskiego „Brzoza“ i „Firanka“ należą do cyklu trenów poświęconych zmarłej córce, Joannie, co budzi skojarzenia z Trenami Jana Kochanowskiego. Wiersze Broniewskiego można więc nazwać współczesnym echem Trenów, ponieważ mają tę samą formę - treny i tematykę - mówią o rozpaczy, bólu i pustce ojca po śmierci dziecka.
W wierszu „Brzoza“ cierpiący ojciec - poeta przeżywa twórczy kryzys, ponieważ przestał wierzyć nie tylko w sens słowa poetyckiego, ale i jakiekolwiek rozmowy.
Treny Kochanowskiego są wyrazem nie tylko bólu ojca po śmierci dziecka, ale też opowiadają o kryzysie światopoglądowym poety wywołanym przez osobiste przeżycia ( Tren IX, Tren X i Tren XI).
Broniewski porównuje córkę do brzozy (w wierzeniach ludowych symbol młodej dziewczyny) z kolei Kochanowski zmarłą Urszulę porównuje do młodej oliwki, ściętej przez pomyłkę przez zbyt gorliwego ogrodnika.
W utworze „Firanka“ moment - uniesiona przez wiatr firanki, nasunął poecie skojarzenie z widokiem złożonej w trumnie córki. Jego stan psychiczny sprawia, że nie ma on pewności, czego jest świadkiem. Pragnie zobaczyć córkę: „O! pokaż mi się od tamtej strony!”. i odczuwa jej obecność, ale szybko przychodzi rozbudzenie, trzeźwa refleksja - „jak strasznie...”. Słowa te podkreślają przerażającą pustkę, która otacza podmiot liryczny.
Obraz przedstawiony w wierszu nie jest realistyczny, poeta relacjonuje spotkanie z duchem, które opisane zostało w konwencji snu.
Taką formę zastosował także Kochanowski w Tren XIX, gdzie podczas snu pojawia się poecie matka z Urszulką na rękach, dając mu rady dotyczące postępowania: musi pogodzić się z tym, że ludzki los jest wspólny dla wszystkich, dusza jest nieśmiertelna, a życie wieczne jest ważniejsze od tego na ziemi.
