Cytat ten należy do znanego rosyjskiego pisarza ery stalinowskiej. Aleksiej Maksimowicz Pieszkow to jego imię, choć jest on bardziej znany pod innym "pseudonimem" - Maksim Gorki, (ros. Максим Горький).
Według mnie określenie to dotyczy osób, które znają swoją wartość i zawsze starają się dążyć do określonych sobie celów, lub nawet przełamywać granice tego co możliwe, a nawet podważać realia czy limity ustanawiane przez społeczeństwo.
Uważam, że jest to wyznacznik humanisty, który wychwala pod niebiosa swoich pobratymców współ-stąpających po Ziemi.
Myślę również, że w tym cytacie możemy również znaleźć nutę sarkazmu - bardzo pasuje on do rosyjskiego sposobu wyrażania się, literatury (dobry przykład patrz książka: Archipelag GUŁag autorstwa Aleksandra Sołżenicyna). Wielu ludzi uważa się za osoby wyjątkowe i nietuzinkowe. Starają się wywyższać ponad masy i mają przeświadczenie o swej świetności. Potrafią sobie wmówić, iż zostali zesłani przez jakąś siłę wyższą na ten świat z ważną misją czy inną bzdurną myślą, która wypełniłaby szarość ich życia.
Ostatecznie, jeśli pomyśleć tego typu cytaty to wręcz "samospełniające się przepowiednie" pewnego typu. Tego typu cytat można interpretować na tyle różnych sposobów, ponieważ mamy tu do czynienia z całą gamą uczuć, działań, myśli, zdrad, miłości, gniewu, wstydu, radości, zaskoczenia itp. itd. - życie ludzkie. Wielu raczej zgodzi się ze stwierdzeniem, że człowiek człowiekowi nie równy, że można wielu porównywać na podstawie pewnych wspólnych cech jak rasa, płeć, wiek, preferencje czy wiedzę, a jednak jeszcze nie spotkano się z "dwiema kroplami wody" - osobami w każdym calu identycznymi. I być może właśnie dlatego człowiek brzmi tak dumnie?
Dziękuję!
Mam nadzieję, że pomogłem. Jeśli tak, byłbym wdzięczny za Najlepszą Odpowiedź! :)