W wierszu Ignacego Krasickiego pt. "Osobność", podmiot mówi o swoim życiu, utraconym majątku oraz straconej pozycji jaką zajmował. Kiedy miał pieniądze, życie jego było różnorodne i żywe. Natomiast, kiedy utracił majątek utracił też "bliskich", którzy szanowali jego majątek. Na końcu został sam, ale przez całe życie także nikt nie przejmował się podmiotem, który był samotny wśród ludzi.
Natomiast w wierszu Adama Mickiewicza pt. "Do samotności", podmiot cieszy się z chwil samotności. Traktuje je jak odskocznię od świata rzeczywistego. Jest rozdarty pomiędzy życiem wśród ludzi a życiem w izolacji, będąc niezrozumianym wygnańcem.