Odpowiedź:
Początki historii stosunków polsko-litewskich sięgają wieku XIII, gdy zjednoczone przez Mendoga państwo, zagarnąwszy część terenów ruskich, wdało się w pierwsze zatargi sąsiedzkie z książętami polskimi. Epoka wzajemnych walk i najazdów, choć na krótko przerwana sojuszem Władysława Łokietka z Giedyminem, trwała w praktyce do roku 1385, gdy zawarto pierwszą polsko-litewską unię personalną – unię w Krewie – często interpretowaną jako inkorporację Litwy przez Polskę
W ciągu kolejnych dziesięcioleci uregulowania prawne dotyczące związku obu państw ulegały zmianom, zdarzało się nawet, że unia w praktyce była zawieszona. Kolejną wielką zmianę przyniosło zawarcie unii lubelskiej w 1569. Stworzyła ona podwaliny dla nowego tworu – Rzeczypospolitej Obojga Narodów i funkcjonowała aż do uchwalenia konstytucji 3 maja w 1791.
Dalszą integrację przerwały rozbiory, w wyniku których tereny Rzeczypospolitej zostały
rozczłonkowane i znalazły się w granicach trzech europejskich mocarstw – Austrii, Prus i Rosji.
W 1407 wielkim mistrzem zakonu został Ulrich von Jungingen – zwolennik nieustępliwego traktowania Polski i Litwy i reprezentant prowojennego stronnictwa wśród Krzyżaków. W 1408 przekazał Gotlandię na rzecz Eryka Pomorskiego, co oznaczało tworzenie sprzyjającej sytuacji politycznej do prowadzenia podbojów. Z drugiej strony Jagiełło zawarł pokój z Wielkim Księstwem Moskiewskim. Początek konfrontacji zbrojnej była już tylko kwestią czasu – bezpośrednim pretekstem stał się wybuch antykrzyżackiego powstania na Żmudzi, wspieranego przez Litwę. Strona Polska natychmiast zaoferowała Witoldowi pomoc, w wypadku krzyżackiego ataku, wobec czego 6 sierpnia 1409 Ulrich von Jungingen wypowiedział Polsce wojnę. Działania wojenne rozpoczęły się wtargnięciem Krzyżaków na ziemię dobrzyńską, a w październiku podpisano rozejm do 24 czerwca 1410. Obie strony postanowiły w tym czasie przygotować się do walnej rozprawy. Poczyniono również odpowiednie zabiegi dyplomatyczne próbując zdyskredytować oponenta – Krzyżacy przedstawiali konflikt jako krucjatę przeciw pogaństwu, uzyskali też wsparcie władców Czech i Węgier oraz licznych książąt niemieckich. Polska mogła liczyć na pomoc hospodara mołdawskiego i oddziałów tatarskich Dżelal-ed-Dina. Litwinom udało się w maju 1410 potwierdzić zawarcie pokoju z Krzyżakami inflanckimi, co uszczupliło siły wroga w decydującym momencie. Plan polsko-litewski zakładał koncentrację wojsk na południe od państwa zakonnego i marsz na Malbork. 30 czerwca siły polskie przekroczyły Wisłę i w okolicach Czerwińska połączyły się z Litwinami. Krzyżacy skoncentrowali swoją armię pod Kurzętnikiem, ale do starcia ostatecznie nie doszło. 13 lipca Jagiełło otrzymał akt wypowiedzenia wojny od Zygmunta Luksemburskiego, ale nie wpłynęło to zasadniczo na zmianę planów. 15 lipca doszło do walnego rozstrzygnięcia – bitwy pod Grunwaldem. Połączone siły polsko-litewsko-rusko-tatarskie, liczniejsze, ale gorzej uzbrojone od krzyżackich, odniosły pełne zwycięstwo. W ich ręce dostało się 50 chorągwi wroga, działa oraz obóz z zapasami. Skala zwycięstwa była dość niespodziewana, jednak nie udało się doprowadzić do zajęcia Malborka. Po długich rokowaniach zawarto pokój w Toruniu (11 lutego 1411). Wspólne zwycięstwo Polaków i Litwinów sprawiło jednak, że świadomość obopólnych korzyści z pozostawania w ścisłym sojuszu wzrosła. Pojawiła się też szansa na rozwiązanie kwestii krzyżackiej w przyszłości
Wyjaśnienie:
Przyczyny:
Brak króla (mężczyzny na tronie) w Polsce.
Wspólny wróg Zakon Krzyżacki.
Zwiększenie znaczenia polskiego Kościoła.
Wymiana handlowa pomiędzy miastami.
Dążenie bojarów litewskich do zrównania w prawach z polskimi.
Uniezależnienie od aliansu z Węgrami
Skutki:
Odsunięta została groźba krzyżacka.
Chrystianizacja Litwy.
Rzeczpospolita stała się pomostem pomiędzy Zachodem, a Wschodem.
Rzeczpospolita stała się krajem o wielonarodowej strukturze społecznej.
Rozszerzenie granic Polski.