Odpowiedź:Samotność może oznaczać różne rzeczy. To nie tylko całkowity brak czy ograniczony kontakt z innymi ludźmi, samotnym można wszakże czuć się zarówno na bezludnej wyspie, jak i w grupie, w której szwankują więzy międzyludzkie. Co zaś do jej przyczyn, to mogą one być również różnorakie i nieraz trudne do zdiagnozowania. Niekiedy wynikają z nastawienia jednostki, niekiedy z oddziaływania otoczenia, w którym przyszło jej żyć. Bez wątpienia jednak samotność jest jednym z najstarszych i najważniejszych motywów w dziejach literatury.
"Wśród ludzi jest się także samotnym", do takiego stwierdzenia doszedł główny bohater opowieści Antoine'a de Saint-Exupéry'ego, "Mały Książę". Mały Książę opuścił swoją planetę B 612 gdyż czuł się samotny i pragnął poznać innych ludzi. Na kolejnych planetach napotyka osobników, którzy w taki czy inny sposób są osamotnieni. Przyczyny takiego stanu rzeczy bywają różne - chęć dominacji nad innymi, nieumiejętność nawiązywania kontaktu, słabość charakteru, która prowadzi do nałogu uniemożliwiającego nawiązanie normalnych stosunków. Przybycie chłopca na planety, które oni zamieszkują, nic nie zmienia w ich życiu. Są zbyt zamknięci w swych światach, zbyt zapatrzeni w swoje ja, by móc otworzyć się na innych, a przybycie Małego Księcia traktują raczej jako ingerencję obcego w sprawy, które go nie dotyczą.
Dopiero gdy chłopiec przybywa na Ziemię, spotyka kogoś, z kim może porozmawiać jak człowiek z "człowiekiem". Jest to lis. Tłumaczył mu on, że samotność to przede wszystkim wynik naszego nastawienia do świata i do siebie. Po tej lekcji Mały Książę uwierzył, że przyjaźń to coś, co jest bardzo blisko nas, a nie na odległej planecie, że wystarczy rozejrzeć się dookoła, by ją odnaleźć. Co też zresztą czyni. Konsekwencją tego jest przyjaźń, jaka się zawiązuje między nim a pilotem. Jednakże jego pobyt na Ziemi musi się skończyć, gdyż na jego rodzimej planecie czeka róża, która tak, jak każdy z nas, nie powinna być samotną.
Każdy człowiek przechodzi samotność inaczej. Dla niektórych jest to chwila ukojenia, odpoczynku. Inni chcą jak najszybciej ją skończyć aby móc zobaczyć się z przyjaciółmi. Inną postawę miał Latarnik z utworu "Latarnik" H. Sienkiewicza. Samotne życie w latarni przyniosło mu długo wyczekiwane ukojenie, spokój od ciągłej tułaczki. Mógł też dowiedzieć się o sobie wiele rzeczy oraz odnaleźć dawno utraconą tożsamość narodową.
Samotność może jednak być jak narkotyk, który gdy się go zażywa powoli przejmuję kontrole nad człowiekiem. Przykładem jest główny bohater z książki C.Cieckensa „Opowieść Wigilijna” w której Pan Ebenezer nie chce być samotny ale samotność i smutek już tak przejęły nad nim kontrole, że nie dostrzega on już pozytywów życia i cały czas samotność go dobija.