epitety: „Morskich szumach“, „wiatrach wonnych“, „ojczystym krajem“, „lasy Litewskie“, „świeżym pasterskim rumieńcem“, „zielonymi berły“, „orzechowe perły“, „Brzoza biała“, „sędziwe buki“, „kark garbaty“, „połamanych słupach“, „skamieniałych trupach“, „Długą rozmową“, „cudzoziemskie gaje“, „orzechy włoskie“, „pięknej włoskiej ziemi“, „cytryna (...) krótka i pękata“, „złocistymi gałki“, „liściem lakierowanym“, „dworskiej żałobie“, „poczciwa brzezina“, „żyznej litewskiej równinie“, „piękne przyrodzenie“, „gust soplicowski“, „Sławny malarz“, „niebo włoskie(...)/ Błękitne, czyste“, „Chmura z gradem (...) Krągła, ciemnobłękitna”; „białe chmurki”; „szerokie żagle”, „błękitnej równinie“
pytanie retoryczne: „Któreż równać się może z drzewami naszemi?“, „Czy aloes z długimi jak konduktor pałki?“, „Co zdaje się być drzewem nie smutku, lecz nudy?“, „Czemuż pan Hrabia, jeśli w malarstwie się kocha,/ Nie maluje drzew naszych, pośród których siedzi?“
animizacja: (chmury) „Ściskają się, grubieją, rosną(...)“,
personifikacja: „Stoi pośród grona/ Para (...)/ Brzoza biała, kochanka, z małżonkiem swym grabem“
apostrofa: „Czemuż pan Hrabia, jeśli w malarstwie się kocha(...)“, „Przyjacielu — rzekł Hrabia“,
wyliczenie: "Zaczęli więc rozmowę o niebios błękitach,/ Morskich szumach i wiatrach wonnych, i skał szczytach“, „Pomarańcze, cyprysy, oliwki, migdały/ Kaktusy, aloesy, mahonie, sandały,/ Cytryny, bluszcz, orzechy włoskie, nawet figi“, „Wystawiał wszystko w Polszcze: ziemię, niebo, lasy…“,
wykrzyknienie: „A przecież wokoło nich ciągnęły się lasy/ Litewskie, tak poważne i tak pełne krasy!“, „(...) roztoczy/ Po ramionach do ziemi strumienie warkoczy!/ Niema z żalu, postawą jak wymownie szlocha!“, „Sztukmistrz musi ulecieć w sfery ideału!/ Nie wszystko, co jest piękne, wymalować da się!“, „Nieba włoskiego! Stąd też w kunszcie pejzażów,/ Włochy były, są, będą, ojczyzną malarzów!“, „I miał rozum!“, „U nas dość głowę podnieść: ileż to widoków! Ileż scen i obrazów z samej gry obłoków!“, „Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie/ Cicho, z wolna po niebios błękitnej równinie!“
powtórzenie: „tak poważne i tak pełne (...)“, „Niebios, niebios potrzeba“,
metafora: „Jarzębiny ze świeżym pasterskim rumieńcem“, „głóg w objęciu kalin/ Ożyna czarne usta tuląca do malin“, „Drzewa i krzewy liśćmi wzięły się za ręce“, „Dąb, włożywszy pięć wieków na swój kark garbaty“, „Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie / Cicho, z wolna, po niebios błękitnej równinie!”
porównanie: „Leszczyna jak menada z zielonymi berły“, „Ubranymi jak w grona“, „Jak do tańca stające panny i młodzieńce“, „A dalej, kakby starce na dzieci i wnuki/ Patrzą, siedząc w milczeniu, tu sędziwe buki“, „Wspiera się, jak na grobów połamanych słupach“, „"aloes z długimi jak konduktor pałki“, (cytryna) „ krótka i pękata,/ Jako kobieta mała“ , „Jest to jak lokaj Niemiec we dworskiej żałobie“, „poczciwa brzezina,/ Która jako wieśniaczka, kiedy płacze syna“, „Mieszkał tuż przy cesarzu, na dworze, jak w raju“, „niebo włoskie, jak o nim słyszałem, / Błękitne, czyste: wszak to jak zamarzła woda“, (chmura) „jesienna (...) jak żółw leniwa”, „długie smugi / Jak rozwite warkocze”; „Chmura z gradem / jak balon...”, „białe chmurki (...) jak stada dzikich gęsi lub łabędzi...”, „wiatr jak sokół”; „wszystkie białe jak srebro...”, „Wysuwają nóg rzędy i po niebios sklepie/ Przelatują jak tabun rumaków po stepie“
