Omawiając Satyryczny wizerunek grzesznej ludzkiej natury warto podzielić wypowiedź na trzy części:
wstęp - gdzie postawimy naszą tezę. Przykładowo: Rozmowy Polikarpa ze śmiercią ukazują satyryczny wizerunek grzesznej natury.
rozwinięcie - gdzie napiszemy nasze argumenty potwierdzające tezę
zakończenie - gdzie podsumujemy naszą wypowiedź i odniesiemy się do prawdziwości tezy. Przykładowo: Wszystkie te argumenty potwierdzają postawioną na początku tezę.
Satyryczny wizerunek grzesznej ludzkiej natury w fragmentach Rozmowy mistrza Polikarpa ze Śmiercią
Sam motyw przewodni utworu jest już satyrycznym wizerunkiem grzesznej ludzkiej natury. Bohater jest ciekawy śmierci i prosi Boga o możliwość jej poznania.
Autor przedstawia bohatera w momencie poznania śmierci jako zlęknionego swoich grzesznych poczynań za życia. Śmierć stoi nad nim i uważa za zabawne, że bohater tak się jej lęka. Kiedy bohater się z nią oswaja sam zadaje jej otwarte pytania jakby ignorował swoją obecną sytuację i próbuje się z nią targować.
Autor chce nam przedstawić, że żyjąc w grzechu nie lękamy się jego konsekwencji, a dopiero kiedy przychodzi do rozliczenia naszych grzechów zaczynamy się lękać. Dodatkowo ukazuje jak łatwo możemy zapomnieć o naszych grzechach i ile mamy czelności żeby z śmiercią o naszej łasce dyskutować. Jest to niewątpliwie zabawny wizerunek naszej natury i podejścia do grzechu.
Dodatkowo autor w swoim dziele używa zabawnego języka. Przykładowo - Śmierć pyta się, czy bohater rozumie po polsku: "Za po polsku nie rozumiesz?" albo zapewnia go, że nie będzie musiał czytać dla niej epistoły: "Nie boj się dziś mojej szkoły,/Nie dam ci czyść epistoły", a bohater oferuje Kołacz za ucieczkę przed śmiercią - "Dałbych dobry kołacz upiec,/Bych mógł przed tobą uciec."
