Rzymianie posiadali mnóstwo imion, które były nadawane ze względu albo na ród z którego pochodzili albo ze względu na cechy charakterystyczne jakie posiadali. W pewnym momencie w Rzymie zapanowała moda na posiadanie nazwiska kilkunastoczłonowego. Osoba z dużą ilością imion i przydomków była szanowana i postrzegana jako ktoś wysoko postawiony.
Językoznawca Tadeusz Milewski postawił hipotezę, iż w pierwotnym okresie, kiedy Italikowie mieszkali na północ od Alp w sąsiedztwie Celtów, w grupie italskiej istniał system imion złożonych, analogiczny do występującego w grupie celtyckiej oraz w innych językach indoeuropejskich. System ten zanikł dopiero po przybyciu plemion italskich do Italii; nastąpiło to w ciągu II tysiąclecia p.n.e.; ukształtował się natomiast pod wpływem Ligurów system imion jednoczłonowych, niezłożonych, w dużej mierze pochodzenia obcego, nieindoeuropejskiego (w tym etruskiego), który przekształcił się w dwuimienny, obejmujący imię (praenomen) i nazwisko rodowe (nomen), a ostatecznie w początkach I wieku p.n.e. — w system trójimienny, złożony z dwóch wcześniej wymienionych elementów oraz z przydomka (cognomen).
