Odpowiedź :
Odpowiedź:
Założenie wsi lub miasta zaczynało się od zawarcia umowy lokacyjnej między właścicielem ziemskim a zasadźcą, który w wypadku wsi zazwyczaj zostawał sołtysem, aw mieście –wójtem. Każdy z nich uzyskiwał spore przywileje, m.in. na wsi prawo do posiadania młyna lub karczmy, a w mieście – liczne parcele oraz jedną trzecią opłat z wymierzanych kar sądowych. W obu wypadkach wykonywali oni czynności sądownicze, a w mieście pomagali w tym i ławnicy .Osadnicy, którzy zamieszkiwali na wsi, uzyskiwali czas zwany wolnizną, kiedy byli zwolnieni z opłat na rzecz pana. Po tym, jak ten czas upłynął, musieli płacić czynsz oraz odrabiać pańszczyznę. Natomiast w miastach w akcie lokacyjnym osadnicy otrzymywali dodatkowe prawa, np. prawo do organizowania jarmarków. Miasta i wsie na ziemiach polskich w znacznej większości zakładano na prawie niemieckim. Pierwsze miasto założone na takim prawie to Złotoryja. Podczas zakładania miast wykorzystywano dwa rodzaje prawa niemieckiego – magdeburskie (w tym wypadku w centrum miasta był rynek) i lubeckie (popularne na północy Polski, a głównym punktem miasta była szeroka ulica). Z czasem w Polsce powstały dwie odmiany jednego z tych rozwiązań – prawo średzkie i prawo chełmińskie.
Wyjaśnienie:
proszę:))