: W jaki sposób ważne spotkania kształtują dalsze losy człowieka? Rozważ i uzasadnij,
odwołując się do podanego fragmentu Pana Tadeusza Adama Mickiewicza, całego utworu
oraz wybranych tekstów kultury








Adam Mickiewicz Pan Tadeusz księga X
(fragment)
„Jam jest Jacek Soplica...”
Klucznik na to słowo
Pobladnął, pochylił się i, ciała połową
Wygięty naprzód, stanął, zwisł na jednej nodze,
Jak głaz lecący z góry, zatrzymany w drodze. [...]
I klucznik był podobny rysiowi rannemu,
Który z drzewa ma skoczyć w oczy myśliwemu [...]
„Panie Rębajło – rzekł Ksiądz – już mię nie zatrwożą
Gniewy ludzkie, bo jestem już pod ręką Bożą;
Zaklinam cię na imię Tego, co świat zbawił
I na krzyżu zabójcom swoim błogosławił,
I przyjął prośbę łotra, byś się udobruchał
I to, co mam powiedzieć, cierpliwie wysłuchał;
Sam przyznałem się; muszę dla ulgi sumienia
Pozyskać, a przynajmniej prosić przebaczenia.
Masz ludzkie serce!...” [...]
„Chciałeś zemsty? masz! boś ty był narzędziem
kary Bożej! twoim Bóg mieczem przeciął me
zamiary.
Tyś wątek spisku, tyle lat snowany, splątał!
Cel wielki, który całe życie me zaprzątał,Ostatnie moje ziemskie uczucie na świecie,
Którem tulił, hodował jak najmilsze dziecię,
Tyś zabił w oczach ojca, a jam ci przebaczył![ ...]
Oby tylko równie Bóg przebaczyć raczył! – [...]
kto umierającego smuci, wiem, że grzeszy.
Powiem tobie coś, pewnie to ciebie pocieszy:
Kiedy nieboszczyk Pan mój upadał zraniony,
A ja klęcząc nad jego piersią pochylony
I miecz maczając w ranę, zemstę zaprzysiągnął,
Pan głową wstrząsnął, rękę ku bramie wyciągnął
W stronę, gdzie stałeś, i krzyż w powietrzu naznaczył;
Mówić nie mógł, lecz dał znak, że zabójcy przebaczył.
Ja też pojąłem, ale tak się z gniewu wściekłem,
Że o tym krzyżu nigdy i słowa nie rzekłem.”
Tu rozmowę przerwały chorego cierpienia [...]
Jacek [...]
Przycisnąwszy do piersi święconą gromnicę,
Podniósł w niebo zatlone nadzieją źrenice
I zalał się ostatnich łez rozkosznych zdrojem:
„Teraz – rzekł – Panie, sługę Twego puść z pokojem!