PRZEMÓWIENIE WISŁAWY SZYMBORSKIEJ
Przemówienie przeszło do historii jako najkrótsze spośród wszystkich mó noblowskich. Opowiada w nim o postaci poety, o tym, jak poeci odrobinę się wstydzą mówić o swojej pracy, i talencie. Zauważa, że w dzisiejszych czasaqch dużo prościej jest mówić o swoich wadach anieżeli zaletach. Ludzie gdy stykają się z określeniem, że ktoś pracuje jako poeta, są w szoku i niedowierzają słowom swego rozmówcy. Szymborska opowiada o człowieku, który nie wstydził się mówić o tym kim jest, co ją poniekąd urzekło. Ogólnie kobieta opowiadałą o tym, jak "poeta" z czasem tracił znaczenie w oczach innych ludzi, oraz o różnicy wykonywania swojej pracy z przymusu i pasji.
ARGUMENTY:
— słowo "poeta" nie brzmi poważnie. Szymborska porównuje poetę z profesorem filozofii, i stwierdza, że owy profesor brzmi dużo poważniej i wiarygodniej. Nie istnieją niestety profesorowie poezji.
— niewielu ludzi idzie za swoimi marzeniami i wybiera pracę, która była bliska ich sercu. czas bardzo szybko płynie i nie każdy ma odwagę spróbować robić to co kocha. Jednak wspomina o wspaniałych lekarzach, pisarzach, pedagogach i wielu innych ludziach, którzy wykonują to co robią z pasją.
ŚRODKI RETORYCZNE:
— "Gdyby Izaak Newton nie powiedział sobie "nie wiem", jabłka w ogódku mogłyby spadać na jego oczach jak grad, a on w najlepszym razie schylałby się po nie i zjadał z apetytem"
— "Najgorzej z poetami. Ich praca jest beznadziejnie niefotogeniczna"
,
