Odpowiedź:
12 grudnia 1586 r. po śmierci Stefana Batorego Rzeczpospolita stanęła przed poważnym problemem, a mianowicie przed trzecim, w przeciągu zaledwie 15 lat, bezkrólewiem. Prymas Stanisław Karnkowski zwołał na dzień 2 lutego 1587 r. do Warszawy sejm konwokacyjny, który miał przygotować elekcję. Jednak zgromadzeni w Grodnie panowie litewscy odmówili przystąpienia do obrad, tłumaczyli, iż decyzja prymasa została podjęta bez ich wiedzy i zgody: „aby takowej władzy do Wielkiego Księstwa Litewskiego nie pretendował, które żeśmy niepodlegli”. Podczas Zjazdu Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego wysunięto dwóch kandydatów na tron: cara Fiodora Iwanowicza oraz arcyksięcia Maksymiliana. Bojarzy litewscy uzależnili swój udział w elekcji od wyrzeczenia się pretensji Polaków do władzy w Inflantach, odbywania sejmów na przemian w Polsce i Litwie oraz rezydowania króla co trzeci rok w Wielkim Księstwie Litewskim. Sejm koronny wystawił na kandydatów trzy osoby: szwedzkiego królewicza Zygmunta, arcyksięcia Maksymiliana oraz mało popularnego księcia Parmy – Aleksandra Farnese
