Odpowiedź :
Północna granica państwa polskiego od X do XIII wieku.
Państwo polskie powstało za sprawą zjednoczenia się plemion między Wisłą a Odrą pod wodzą najsilniejszego z nich - plemienia Polan.
Pierwszy władca - Mieszko I parł m. in. na północny zachód, ścierając się się o przyłączenie Pomorza Zachodniego do swoich ziem. Stało się to w wyniku bitwy pod Cedynią w 972 r.
Po śmierci Mieszka I granice kraju były bardzo zmienne, ciągle toczono boje o ziemie, m. in. o Pomorze. Był to bowiem obszar o dużym znaczeniu, stwarzał możliwości rozwojowe i komunikacyjne oraz dawał możliwość uzyskiwania dobrych plonów na żyznych glebach Pomorza. Można powiedzieć, że był to region strategiczny.
Za panowania Mieszka II, Polska utraciła Pomorze Zachodnie. Po upadku biskupstwa kołobrzeskiego, Pomorze zrzekło się zwierzchnictwa Polski i zostało włączone do cesarstwa. Pomorze Gdańskie zaś całkowicie się usamodzielniło, odbierając Polsce dostęp do morza.
W 1109 r. Bolesław Krzywousty zdołał podporządkować sobie Pomorze Gdańskie, zaś podbój Pomorza Zachodniego, zaognił konflikt z Niemcami, który zakończył się koniecznością uznania się przez króla lennikiem cesarza.
Ziemie Pomorza Gdańskiego i Zachodniego po śmierci władcy pozostały przy Polsce. Testament Bolesława Krzywoustego zapisujący podział ziem między swoich synów, zapoczątkował trudny okres w dziejach kraju aż do panowania Kazimierza II Wielkiego. Pomorze przechodziło z rąk do rąk. Pomorze Gdańskie przez 157 lat pozostawało poza Polską, gdyż uległo ekspansji krzyżackiej. Polską obecność nad Bałtykiem utrwalili dopiero Jagiellonowie. Pomorze Zachodnie zaś, trafiło pod wpływy Cesarstwa Niemieckiego aż do zakończenia II wojny światowej.
