Postawa stojąca jest przede wszystkim zewnętrznym wyrazem szacunku dla Boga jako najwyższego Pana i Stwórcy.
Przyjmujemy ją:
- od początku Mszy Świętej aż do kolekty włącznie;
- od śpiewu Alleluja przed Ewangelią aż do zakończenia Ewangelii;
- podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej;
- podczas procesji z darami ofiarnymi;
- od wezwania kapłana Módlcie się, aby moją i waszą ofiarę... aż do Baranku Boży włącznie (z wyjątkiem modlitwy epikletycznej i słów przeistoczenia);
- podczas Modlitwy po Komunii św. oraz obrzędów zakończenia.
Postawa klęcząca
Postawa klęcząca ma w liturgii chrześcijańskiej znaczenie pokutne i błagalne, dlatego przyjmuje się ją w czasie sakramentu pokuty.
Przyjmuje się ja w trzech momentach:
-podczas Modlitwy eucharystycznej, po śpiewie: Święty, Święty, Święty…
-na słowa: Oto Baranek Boży ... Panie, nie jestem godzien...
- w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu
Postawa leżąca
Leżenie krzyżem, tzw. prostracja, stanowi wyraz najgłębszej adoracji oraz pokuty. Jest symbolem uniżenie siebie wobec Majestatu Bożego. Człowiek leżący krzyżem całkowicie oddaje się Bogu.
-przyjmowana przez kapłana na początku ceremonii Wielkiego Piątku.
-Również osoby, które otrzymują święcenia, padają na twarz i leżą krzyżem podczas śpiewania Litanii do Wszystkich Świętych. -Podobny zwyczaj panuje w wielu zgromadzeniach zakonnych.
