Odpowiedź:
W wyniku działań wojennych we wrześniu 1939 roku terytorium Polski znalazło się pod okupacją Niemiecka. Dla polskich obywateli oznaczało to terror i represje, lecz dla Żydów mieszkających w Polsce i poza jej granicami oznaczało to zagładę. Początkowo polityka władz niemieckich w stosunku do Żydów polegała na odizolowaniu ich od Polaków. Ludność żydowska była publicznie upokarzana, czy pozbawiana własności. Niemcy nakazali też Żydom nosić opaski z gwiazdą Dawida i w krótce później zaczęli przesiedlać ich do gett. Pierwsze getto powstało w 1939 roku w Piotrkowie, kolejne getta pojawiały się coraz szybciej. Największe getta powstały w Warszawie i liczyło ok. 400 tyś ludzi, oraz w Łodzi liczące ok. 200 tyś. Getta różniły się od siebie stopniem odizolowania od dzielnic zamieszkanych przez Polaków. Niektóre były otoczone murami i drutami kolczastymi, w innych przypadkach wyznaczano tylko teren którego nie można było przekroczyć. Od 1941 r. jakakolwiek pomoc Żydom ze strony Polaków była surowo zabroniona i karana śmiercią. Żydzi umierali w gettach z głodu i chorób wynikających z panującego tam brudu, często byli też zabijani przez Niemców bez większego powodu. Pod koniec 1941 r. Niemcy po raz pierwszy użyli komór gazowych. 20 Stycznia 1942 r. podczas konferencji w Wannsee pod Berlinem doprecyzowano plan "ostatecznego rozwiązania kwestii Żydowskiej" w Europie, czyli zamordowania wszystkich Żydów. Likwidację gett, czyli masowe wywózki Żydów do ośrodków zagłady, rozpoczęto 16 marca 1942 r., kiedy z lubelskiego getta wysłano do obozu w Bełżcu transport 1600 osób. Pod pretekstem kierowania do pracy przymusowej na Wschodzie, Żydzi wywożeni byli pociągami do ośrodków zagłady. Nielicznym uadło się nie poddać nakazowi przeprowadzki do getta. Byli też i tacy, którzy po zamknięciu w getcie podjęli ryzyko ucieczki poza obręb getta, na tzw. aryjską stronę. Aby przeżyć, musieli ukryć się lub zmienić swoją tożsamość. Istotnym warunkiem przetrwania było posiadanie chrześcijańskiej metryki urodzenia oraz fałszywej kenkarty, czyli obowiązującego w Generalnym Gubernatorstwie dowodu tożsamości. Przydawała się również dobra znajomość języka Polskiego oraz "dobry wygląd" czyli jasne oczy i włosy. W ukryciu na ziemiach Polskich wojne przeżyło ok. 40 tyś Żydów. Cześć z nich ocalała dzięki bezinteresownej pomocy Polaków. Zdarzało się też, że Żydzi ratowali się sami dzięki własnej zaradności, albo otrzymywali wsparcie w zamian za sowite wynagrodzenie.
