Wystąpienie Urbana II na soborze w Clermont było inicjatywą, która stanowiła część polityki papiestwa. Celem nadrzędnym było wzmocnienie pozycji Watykanu. Zapoczątkowało ono ruch krucjatowy.
Papież Urban II:
- miał zdolności krasomówcze i barwnie opisywał prześladowania chrześcijan przez muzułmanów na Wschodzie (nie do końca zgodnie z rzeczywistością), ich niecne czyny (zabójstwa, kradzieże)
- znał nastroje panujące wśród rycerstwa francuskiego i potrafił to wykorzystać, wyzwalając chęć zemsty, która miała być świętym i sprawiedliwym odpłaceniem za krzywdy
- sformułował nowe zasady świętej wojny - obiecywał biorącym udział w wyprawach krzyżowych i zabijaniu pogan odpuszczenie grzechów
- sprytnie łączył możliwość pokuty z udziałem w wyprawach krzyżowych (interesy papiestwa łączył z pragnieniem osiągnięcia zbawienia)
- wiedząc, że adresatami przemówienia są głównie rycerze i wojsko, zachęcał ich do procederu, który mógł być nawet okrutny, ale zmazywał ziemskie winy
- umiejętnie rozpalał wyobrażenia i pragnienia chrześcijan w Europie
Treść przemówienia papieża Urbana II znana była zwykłym ludziom jedynie z relacji świadków, a potem wędrownych kaznodziei.
Przemówienie papieża Urbana II miało miejsce na zakończenie synodu w Clermont w listopadzie 1095 r.
