Odpowiedź :
Odpowiedź: nowy sącz
1 Klasztor Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny w Nowym Sączu założyła błogosławiona Matka Marcelina Darowska. Celem tego żeńskiego zakonu jest wychowywanie dzieci i młodzieży. Początkowo w nowosądeckim klasztorze organizowane były żeńskie zakłady wychowawcze, później szkoły podstawowe i gimnazjum. Po wojnie do dziś siostry prowadzą szkoły dla dziewcząt o profilu gastronomicznym, szkołę podstawową oraz przedszkole.
Nowosądecki klasztor zbudowany według projektu Karola Knausa, ukończony i konsekrowany został 8 września 1897 roku. Wraz z klasztorem powstał otaczający go park. Piętrowy budynek ma kształt czworoboku, wewnątrz którego znajduje się ogród oraz piętrowa galeria arkadowa. Architektura zawiera elementy neoromańskie i neorenesansowe. Wnętrze klasztoru zajmują pomieszczenia mieszkalne dla sióstr zgromadzenia oraz sale szkolne i przedszkolne.
W fasadzie zachodniej znajduje się kaplica klasztorna z charakterystyczną smukłą wieżą, zbudowaną według projektu Matki Marceliny. Ołtarz kaplicy stanowi wysoko usytuowana wnęka podświetlona oknem od zachodu z figurą Matki Bożej Niepokalanej. Poniżej wnęki – wykonane z białego marmuru tabernakulum. Na ścianach usytuowane są płaskorzeźby przedstawiające stacje drogi krzyżowej, zgodne stylem z neoromańskim wystrojem kaplicy.
Kaplica klasztorna służyła od lat 60-tych do 80-tych – do czasu zakończenia budowy nowego kościoła, jako kościół parafialny dla pobliskich, nowopowstałych osiedli.
2
Klasztor i kościół zakopane
Początki obecności ojców bernardynów w Zakopanem sięgają 1893 roku i wiążą się z ideą podjętą przez o. Czesława Bogdalskiego z klasztoru w Kalwarii Zebrzydowskiej, aby kupić w Zakopanem dom wypoczynkowy dla chorych zakonników. W 1902 roku konwent w Kalwarii Zebrzydowskiej nabył w Zakopanem w dzielnicy Bystre piętrową drewnianą willę z dużym ogrodem. Otwarta w niej niewielka zakonna kaplica pod wezwaniem św. Antoniego z Padwy była dostępna dla wiernych. Pierwszym przełożonym został o. Łukasz Dankiewicz. Do 1911 roku przebywał tam pisarz zakonny o. Florentyn Szczepanik, tłumacz Pism św. Franciszka z Asyżu, żywotów świętych oraz założyciel (1912) i pierwszy redaktor przedwojennego „Posłańca św. Antoniego”.
W Zakopanem przebywało kilku zakonników rocznie. Domem opiekował się konwent kalwaryjski, a w latach 1933-1939 – rzeszowski (o. Bernardyn Wawrzaszek). Od sierpnia 1939 roku dom był zamieszkały na stałe, najpierw przez 2 ojców i 1 brata, później liczba zakonników zwiększyła się. W związku z zamknięciem przez Niemców kaplic w Księżówce i w Zakładzie Urszulanek w Jaszczurówce, ojcowie bernardyni rozpoczęli też posługę duszpasterską w kaplicy, gdzie odprawiali nabożeństwa, głosili kazania i spowiadali.
W 1950 roku staraniem ówczesnego przełożonego o. Fulgentego Dębskiego rozbudowano dotychczasową kaplicę, zachowując jej styl zakopiański i we-zwanie św. Antoniego. Projekt drewnianego kościoła przygotował architekt Jędrzej Czarniak, a wykonawcami planów byli cieśle Stanisław Stachoń Gał z Olczy i Józef Wróbel z Bystrego. Kościół został poświęcony w 1959 roku.
W 1958 roku abp Eugeniusz Baziak wyraził zgodę na nową erekcję domu zakonnego w Zakopanem, który formalnie stał się klasztorem.
Dla rozbudowy domu zakonnego zasłużył się gwardian o. Mieczysław Grzybowski, który pracował w Zakopanem od 1963 roku (najpierw jako wikary). Przebudował i powiększył część klasztoru zniszczoną na polecenie władz komunistycznych. W 1970 roku zbudowano nową dzwonnicę kościelną według projektu architekta Jerzego Habera, po tym jak poprzednia została w 1968 roku zawalona przez halny. W 1976 roku umieszczono w niej wielki dzwon „Antoni”.
Za gwardianatu o. Antoniego Kluski na dziedzińcu kościoła w 13. rocznicę zamachu na życie Ojca Świętego Jana Pawła II ustawiono 4-metrowy metalowy krzyż z kutym godłem Polski, znakiem Polski Walczącej oraz napisem: „Polsko, byłem Ci wiernym synem”. Na fundamencie z biało-czerwonych otoczaków, ułożonych w kształcie góralskiego kapelusza, znajduje się granitowa tablica z napisem: „Ofiarom komunistycznego terroru, poległym i pomordowanym – wieczną Ojczyznę racz im dać Panie. 13 V 1994 roku”. Krzyż zaprojektowali i ufundowali Jan Strama i Władysław Gąsienica Makowski z Zakopanego oraz Józef Chowaniec z Poronina.
W latach 1991-1999 wybudowano nowy dwupiętrowy klasztor według projektu architektów Danuty Kopkowicz i Zbigniewa Śliwińskiego. Inicjatorem i budowniczym nowego klasztoru był ówczesny gwardian o. Antoni Kluska. Oprócz piętra objętego klauzurą, pomieszczenia zarówno w nowym budynku, jak i w starej części klasztoru pełnią również funkcję pokoi gościnnych dla turystów odwiedzających Zakopane.
W 2001 roku kościół został wydłużony o chór zakonny za ołtarzem oraz o pokój i bibliotekę nad nim. W następnym roku podziemia kościoła zaadoptowano na Oratorium św. Antoniego. Znajdują się tam także aula, siłownia, sala gier i pomieszczenia przeznaczone na spotkania duszpasterskie. W 2003 roku wzniesiono na kościele nową wieżę w stylu góralskim. Kościół otacza piękny ogród – alpinarium. Główne wejście do kościoła znajduje się do ul. Mieczysława Karłowicza.
Dzięki staraniom gwardiana o. Antoniego Kluski OFM, 9 sierpnia 2020 roku Metropolita Krakowski, ks. abp Marek Jędraszewski ustanowił zakopiański kościół oo. Bernardynów Diecezjalnym Sanktuarium św. Antoniego.
3 nowy sącz
Klasztor został zbudowany w latach 1601 – 1604 przez Jana de Simoni. Zabudowania klarysek stanowiły najmocniejszy punkt obrony, do dzisiaj zachowała się jedna baszta. Klasztorny młyn był niegdyś napędzany strumykiem, który podobno powstał dzięki cudowi św. Kingi. Klasztorna wieża umieszczona jest przed bramą, którą wchodzimy na dziedziniec. Do kompleksu klasztornego należą także budynki dwóch szkół dla dziewcząt.
Kościół klarysek – budowla gotycka, zawierająca elementy baroku: szczyt fasady, kunsztowna sygnaturka, zaprojektowana przez Franciszka Placidiego, ołtarze ze sztukaterią, kompozycja Drzewa Jessego wyrzeźbiona na ambonie. Na pn. ścianie prezbiterium w 1962 r. odkryto romańskie ryty w tynku. Chór dzieli się na 2 części: niższą dla organisty i wyższą dla zakonnic.
Do kościoła klarysek przylega Kaplica św. Kingi (XVIII w.) z grobem Świętej. Nieopodal murów klasztoru znajduje się źródełko św. Kingi, znane ze swej cudownej mocy od kilkuset lat. Istnieje wiele opisów uzdrowień za sprawą tej właśnie wody.
Wyjaśnienie:
