1. Dziedzinę funkcji odczytujemy po "iksach" (od lewej do prawej).
Z wykresu odczytujemy:
Najdalej na lewo leży punkt o x=-4, a najdalej na prawo x=6.
Kółka w tych punktach są otwarte, zatem nie należą do dziedziny.
Dziedzina to: (-4;6)
2. Miejsca zerowe to punkty, które leżą na osi X.
Są to: x=-3 oraz x=4.
3. Zbiór wartości odczytujemy po "igrekach". Szukamy punktu położonego najniżej i najwyżej i odczytujemy jego wartość (y).
Zbiór wartości to przedział: <-3;3)
Trzy nie należy do przedziału zbioru wartości, ponieważ jest zaznaczone otwartym kółkiem.
4. Monotoniczność funkcji
Funkcja jest rosnąca, gdy wraz ze wzrostem argumentu, rośnie wartość.
Malejąca, gdy wraz ze wzrostem argumentu maleje wartość.
Stała, gdy widzimy poziomą linię, czyli taką samą wartość dla kolejnych argumentów.
Funkcja rosnąca dla x∈<2;6)
Funkcja malejąca dla x∈(-4;-1>
Funkcja stała dla x∈<-1;2>
Uwaga: jeśli nie ma otwartego kółka, to przedziały monotoniczności domykamy (za wyjątkiem nieskończoności).
5. Znak funkcji dodatni (czyli odczytujemy dla jakich "iksów" wartości są dodatnie). Analogicznie znak ujemny.
f(x)>0 dla x∈(-4;-3)∪(4;6)
f(x)<0 dla x∈(-3;4)
Pamiętamy, że zero nie jest dodatnie, więc nie zaliczamy argumentów, które leżą na osi X.
6. Wartość maksymalna to punkt, gdzie funkcja osiągnęła najwyższy punkt. Minimalna - najniżej położony punkt na wykresie.
Wartości maksymalnej nie można podać, ponieważ 3 nie należy do zbioru wartości. Możemy podać największą wartość całkowitą: 2.
Wartość minimalna to 3.
Fmin=3
